I'm coming home.

Met een lichtelijk overgewicht in mijn koffers zit ik dan in het vliegtuig onderweg naar Amsterdam. Toen ik aan mijn Amerikaans avontuur begon had ik nooit durven denken dat het dan ook maar zo snel zou gaan. Nog net niet huilend bracht ik mijn eerste dagen door in Miami afvragend wat me bezielde, 9 maanden later zit ik huilend in het vliegtuig wat me bezielde om een terug vlucht te boeken. Maar helaas er moet gewerkt worden en al helemaal als ik iedereen wil gaan opzoeken in hun thuisland. Ik vrees dat ik ondertussen dan wel een nieuw paspoort moet gaan aanvragen. Maar gelukkig woont de helft in Nederland dus laat ik maar beginnen met een trein abonnement van de NS.
In tussentijd ga ik maar eens bedenken wat mijn nieuwe doel wordt voor de komende tijd. Voordat ik aan Amerika begon had ik mijn 10 jaren plan tot in detail uitgewerkt, 9 maanden later is daar nog weinig van over. Natuurlijk heb ik nog steeds dezelfde plannen zoals een eigen appartement en vooral mijn eigen lunchroom maar wanneer ik daar aan begin zie ik wel of misschien beter gezegd wanneer mijn bankrekening er weer klaar voor is.

Als ik zo terug denk aan het afgelopen jaar kan ik wel zeggen dat ik hier en daar ook wel wat geleerd heb. En dan heb ik het niet over mijn Engelse talenknobbel. Het meeste wat ik heb geleerd is vooral over mezelf en nou wil ik geen filosofisch, doorgedacht verhaal gaan vertellen. Maar wellicht ben ik misschien hier en daar veranderd, durf er alleen mijn vinger niet op te leggen wat het precies zou zijn maar durf te wedden dat ik niet meer dezelfde ben die een jaar geleden met 1 koffer en 1 tas het vliegtuig instapte naar Miami. Het enige waar ik wel zeker van ben dat veranderd is, is mijn kledingmaat. Maar naar een paar rondjes rennen, oké misschien wel iets meer rondjes, is dat ook weer helemaal de oude.

Ik wil het deze keer niet te lang maken, zeker niet omdat ik nogal misselijk ben door die o zo fijne turbulentie, maar ik wil nog een ding zeggen en dat is: dankjewel. Dankjewel aan mama die haar kind even 9 maanden aan de andere kant van de wereld stuurt, dankjewel aan mijn zussen dat jullie mij stiekem toch wel missen, dankjewel aan mijn allerbeste vriendinnen die me na 9 maanden nog steeds in hun armen sluiten ondanks dat ik niet altijd even veel heb kunnen laten horen en last but not least dankjewel voor iedereen die altijd mijn verhalen volgden om te weten wat ik allemaal uitspookte in Amerika. Schrijven is immers niet mijn "middle name" en het koste me af en toe heel wat bloed, zweet en tranen om iedere keer wat te schrijven over wat ik meemaak. En ik wil mijn gemiddeld 100 lezers, en nee ik refresh niet iedere keer mijn pagina zodat ik er weer 1 bezoeker bij heb, niet teleurstellen.

Tot snel!

Liefs,