New York, concrete jungle where dreams are made of

Onder het mom van 'alles eruit halen wat er in zit' was de beslissing dan al snel genomen dat als ik in Miami zat New York dan gauw zou gaan bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan gingen Eveline en ik dan op 14 december dan eindelijk naar de "the city that never sleeps". Omdat we er allebei nog nooit geweest waren en natuurlijk een waslijst hadden aan bezienswaardigheden had ik een klein programmaatje gemaakt om niet als een volkomen groentje daar te staan en overdonderd worden van alle hectiek. We gingen tenslotte wel naar New York.

Daar gingen we dan vol goede moed en voorbereid stapte we dan het vliegtuig uit in New York. Totaal ingepakt van top tot teen gingen we dan opzoek naar een bus die ons naar het hotel kon brengen. We wilde natuurlijk besparen op de "kleintjes" dus geen dure taxi voor ons. En iedereen in New York is o zo vriendelijk en staan ze allemaal te popelen om ons te helpen dus met die bus zal wel goed komen dacht ik zo. Nou dat had ik dus een beetje overschat. De eerste beste buschauffeur was ook lichtelijk (zacht uitgedrukt) geïrriteerd dat we dan ook echt niet wisten waar we naar toe moesten. Dat was immers ook onze vraag. Dus op naar de volgende bus, nieuwe ronde nieuwe kansen dan maar. Gelukkig was deze dan ook net zo aardig dan de vorige. Deze kon dan nog net vertellen dat we de volgende bus moesten pakken. We hoefde niet lang te wachten en waren er nog precies 2 vip staanplaatsen voor ons voorin de bus. Ik denk dat de buschauffeur dacht; hoe meer zielen, hoe meer vreugd. We werden namelijk verzocht om zo ver mogelijk door te schuiven zodat er nog 10 mensen bij konden. Stonden we dan, vastgeklemd tussen alle mensen, niet wetend waar we dan uit moesten stappen. Gelukkig was er iemand zo lief om dit even voor ons op te zoeken en konden we gelukkig optijd uitstappen voor de volgende overstap. Aangezien we nog steeds op de "kleintjes" wilde letten kochten we een metrokaart voor een week lang onbeperkt reizen. Althans dat dacht ik dat ik er een kocht. Totdat er een fout kaartje uit de automaat kwam en niet werkte als ik door de poortjes wilde lopen. Doei 30 dollar, bedankt! Even kijken dan maar op de man van de balie ons verder kon helpen. Lief lachen en zielig doen helpt meestal wel namelijk. In Nederland tenminste, in New York zijn ze nog niet zover. Zo bleek dus wel met een soort 0800 nummer werd ik dan verder geholpen. Hij kon me namelijk niet helpen. Dus na 10 keuzemenu's verder was ik nog altijd nergens. Ons geduld begon aardig op te raken en Eveline trok haar stoute schoenen aan en maakte de man achter de balie wel even duidelijk dat hij nu ons echt moest gaan helpen. Blijkbaar werkt dat beter dan mijn tactiek want we mochten gratis doorlopen en kregen een envelop waarmee ik mijn gekochte kaartje mee op moest sturen. Gelukkig was het nu een kwestie van instappen en de volgende halte weer uitstappen.

Eenmaal ingecheckt, gauw terug met de metro naar de stad. Omdat we hier niet opnieuw hulpeloos wilde zijn hadden we maar eerst aan de receptie van het hotel gevraagd waar we nu moesten zijn en waar we dan uit moesten stappen. Ons programma was inmiddels al gestart en er was geen tijd meer te verliezen. Eenmaal op het metrostation moesten we dan nu echt een nieuw kaartje gaan kopen. Omdat we niet meer een kaartje durfde te kopen via de automaat gingen we het maar proberen aan de balie. Deze jongen zag er zo vriendelijk uit die wilde die 2 meisjes vast en zeker wel helpen. En weer had ik verkeerd gedacht. We konden namelijk kiezen uit 2 kaartjes. Ik wilde wel weten wat de beste keuze was maar daar had hij blijkbaar geen tijd voor om dat uit te leggen. Dus dan maar de onbeperkte kaartjes hadden we daar geen omkijken meer naar. En opnieuw kon ons avontuur dan beginnen.

Wat tactisch gezien de beste excursie kon zijn was de hop on hop off tour. Zo zagen we in 1 bustour heel New York en leerde we ook een beetje waar we overal moesten zijn of waar natuurlijk niet. Totaal gedesoriënteerd gingen we dan opzoek naar de opstap plaats. We werden natuurlijk weer van het kastje naar de muur gestuurd en daarna werd ons duidelijk gemaakt dat we eerst de kaartjes moesten halen voordat we überhaupt de bus in konden. Na een uur zaten we dan eindelijk in de bus, was zelfs zo blij dat ik hem ook niet meer wilde verlaten. Na de 2 uur durende tour was het dan eindelijk tijd om uit te stappen. Omdat we al vanaf 6 uur 's morgens onderweg waren wilde we iets makkelijks eten. Al gauw vonden we een eetgelegenheid waar ze alles hadden van pizza tot sushi en van pasta tot broodjes. Eenmaal opgewarmd en verzadigd was het dan alweer tijd voor de volgende activiteit: Times Square. Dat is natuurlijk het mooist 's avonds met alle LED verlichte reclameborden. Tussen de mensen massa gepropt liepen we dan mee met de stoet. Onwetend welke kant we op moesten. Ik had grote verwachtingen van Times Square maar helaas werden die na 50 meter alweer verbroken. Het mooiste gedeelte hield al gauw op en had al meteen zoiets van "was dit het nou?" Dan maar naar huis en meteen mijn bed in. Het was een lange en vermoeiende dag en we waren er nog maar net.

Ook voor de volgende dag hadden we natuurlijk een druk programma. Na een beetje bijgeslapen te hebben waren we er weer klaar voor. Wat zal deze dag nou weer brengen? Omdat ik niet meer net zoals de dag ervoor als een kip zonder kop door de straten van New York wilde ronddwalen had ik een app gevonden die ons wel de weg zou wijzen. Met het idee dat het dan nu ook niet meer fout kon gaan. Alles liep voorspoedig totdat we over moesten stappen. De volgende trein reed niet meer naar de eindbestemming. De paniek sloeg alweer over. Er hing gelukkig een nieuw advies reis voor onze eindbestemming. Al gauw bleek dat dit voor ons niet de goede metro was en alweer raakte ik geïrriteerd dat we het wéér niet konden vinden. En ik had alles nog wel zo goed voorbereid. Uiteindelijk was er dan toch een aardige werknemer die ons vertelde welke metro we moesten nemen en waar we dan uit stappen. Na een uur vertraging kwamen we dan eindelijk aan op de plek van bestemming. We gingen namelijk een cruise maken langs het vrijheidsbeeld en Ellis Island.

Omdat we misschien door alle enthousiasme de eerste beste boot hadden gepakt hebben we waarschijnlijk ook meteen de verkeerde gepakt. We zouden namelijk een boottocht doen van ongeveer 5 uur en dan zouden we van beide eilanden een tour krijgen. Maar met deze boot waren we al na een uurtje terug aan wal. Ook leuk maar nu hadden we nog 4 uur extra tijd over. Omdat tussen de tips voor New York ook het Guggenheim museum stond zijn we onze algemene kennis maar wat bij wezen spijkeren. Mijn eerste indruk was dan ook meteen; wat een interessant gebouw! Helaas werd deze interesse meteen een stuk verminderd toen ik de schilderijen zag. Abstracte kunst is niet echt mijn ding, ik moet wel kunnen zien wat het voorstelt anders kan ik de kunst ervan niet inzien. Maargoed ik kan nu wel weer zeggen "been there, done that!" Een van de dingen die je gezien moet hebben, vind ik, is ground zero. Op internet hadden ze aangeraden om alvast een kaartje te reserveren vanwege de drukte. Dus zo gezegd, zo gedaan hadden we een kaartje gereserveerd voor vandaag, althans dat dachten we. Misschien komt het doordat we geen tijdbesef meer hebben hier in Amerika of dat we gewoon echt niet goed hebben opgelet. Maar we hadden dus de verkeerde dag uitgekozen. Stipt optijd maar een dag te laat dus. In New York werkt dat dus echt niet lief lachen. En weer laten ze 2 lieve meisje bij de deur staan. Fijn, weer heel de planning in de war. Dus dan maar weer op naar het volgende, top of the rock by night! Mijn god wat een uitzicht! Alles verlicht door honderden verschillende lampen. New York is toch een drukke stad maar vanaf die hoogte met dat uitzicht zag het er heel rustgevend uit. Na de nodige toeristische foto's en alle "wow's" en "wauw's". Werd het alweer gauw tijd voor een goede bodem. Van al die bezichtigen en op en neer gereis krijg ik dus super erge honger. Om dan meteen een nieuwe 'been there, done that' bezichtiging te doen pakte we de volgende metro alweer naar Little Italy. Als ik iets lekker vind, is het wel Italiaans. Prima plekje dus voor mij om daar te gaan eten. Little Italy is een wijkje met allemaal Italiaanse restaurantjes en winkels. En al gauw was de dag weer voorbij vol met bezichtigen en keek alweer uit naar morgen!

Als echte Nederlanders is fietsen natuurlijk een 'piece of cake'. Door weer en wind fietste ik vroeger overal naar toe. Ook omdat ik geen keus had maar ook omdat iedereen dat simpelweg gewoon deed. Dus ook vandaag trotseerde we de wind, regen en kou weer in New York. We gingen namelijk door central park fietsen. Lopend is namelijk niet te doen, al zeg ik het zelf. Met een uitgestippelde route crossde we door central park. Heuveltje op, heuveltje af. Dit werd nog een ware work-out voor vandaag. Maar na een aantal heuveltjes werden we al gauw beloond met een prachtig uitzicht. Achter de grote vijver/ meer kon je de skyline zien. Helaas was het niet zo'n mooi weer dus konden we niet heel ver kijken maar wat we zagen was sowieso de moeite waard.
Ook hadden we van te voren een hele lijst te horen gekregen met opgenomen films in New York. Helaas herkende ik er geen van alle die opgenoemd waren. Maar dat mocht de pret niet drukken. Ik vond alles wat ik zag al leuk genoeg. Sportende mensen, hele stoeten met koetsen die een tour gaven door het park en artiesten die muziek maakte of aan het zingen waren. Na ruim 2 uur gecrossd te hebben was de lol er wel vanaf. Doorweekt en koud leverde we de fietsen weer in en na opgewarmd te zijn werd het weer tijd voor een nieuwe bezichtiging. Omdat we een citypass hadden gekocht konden we ook een aantal musea bezichtigen waaronder het 'American museum of natural history'. Mijn god, wat een gigantisch museum. Je hebt er letterlijk van alles inzitten. Van de theorieën van sterren en stenen tot opgezetten dieren en overgebleven botten van dinosaurussen. En alles was zo uitgelegd dat het leuk en makkelijk te begrijpen was zodat het voor iedereen interessant bleef. Normaal ben ik namelijk niet zo van de musea, tenzij we vroeger naar Nemo gingen in Amsterdam. Maar na 2 uur rondgelopen te hebben was ik nog niet verveeld. Had zelfs nog niet eens alles kunnen zien maar er stond alweer iets nieuws op het programma, namelijk een musical bekijken op Broadway. Via een ticket centre kun je voor de helft van de verkoopprijs een kaartje krijgen en als je geluk hebt zit je ook nog op prima plekken. Dus we moesten er wel optijd bij zijn om goede plekken te hebben. Gelukkig stond er nauwelijks en rij en hadden we na 10 minuutjes kaarten bemachtigd voor de musical 'Mama Mia'.
Na een snelle hap bij de Mac Donalds werd het alweer tijd om richting de voorstelling te gaan. Met de volste verwachtingen had ik een groot theatre verwachten met van de enorme trappen ervoor. Helaas, het was een prima zaaltje waar denk ik 300 mensen konden zitten. Maar van binnen was het net zo mooi als een enorme theaterzaal. We hadden plekken links vooraan dus we konden de hele voorstelling goed zien. Ook Broadway kan ik weer afstrepen van mijn lijstje. En weer hadden we een lange en vermoeiende dag volbracht.

We hadden nog een aantal dingen die we nog moesten bezichtigen waaronder 'Ground Zero' en 'Empire State Building'. Dus stapte we weer vroeg in de metro onderweg richting het 'Empire'. Eenmaal aangekomen was het behoorlijk mistig en werd ons afgeraden om er naar toe te gaan omdat je nu toch niks kon zien. En daar ging alwéér onze planning. In de hoop dat het later zou opentrekken zijn we richting 'Ground Zero' gelopen. Nieuwe kaartjes gehaald en achter in de rij aangesloten. Zonder dat je eigenlijk al iets van het monument kan zien heerst er toch een bepaalde sfeer en ga je nadenken wat er nou precies ook alweer is gebeurd. Duizenden mensen in paniek en kan je het je voorstellen dat je een vliegtuig op je af ziet komen en dat je eigenlijk geen kant meer op kunt? Ik word bij die gedacht al helemaal akelig. Ik was nog jong toen het gebeurde maar door de jaarlijks herhaalde documentaires besef ik het steeds meer. En al helemaal als je daar staat bij de monumenten. Alle namen waren erin gegraveerd die het niet hadden overleefd. Ik wist zelfs niet eens of ik wel kon lachen op de foto. Ik vond het maar dubbel. Maar was wel blij dat ze er zoiets moois van hebben gemaakt en dat er nog steeds zoveel vrijwilligers zijn die het in stand houden.
De lucht was nog steeds niet geklaard en er werd tegen ons verteld dat we morgen maar terug moesten. Morgen is de laatste kans dat we het empire kunnen bezichtigen, dus laten we maar hopen op een zegen. Wat er ook op het lijstje stond wat we echt gezien moesten hebben was 'MOMA'. Dit is een museum met moderne kunst wat heel erg beroemd is. Zegt me nog vrij weinig maar dat zouden we binnen wel uitvinden. Eenmaal binnen kon ik weer lekker met een kritisch oogpunt kijken naar de "schoonheid" van ieder kunstwerk. Zoals dat vaak met kunst is kan je niet altijd meteen zien wat het voor moet stellen. Van panty's vol met zand of een herhalende video waarop een man te zien was die iedere keer een muur overzicht heen kreeg, gefilmd vanuit elke hoek. Nee dit was niet mijn ding, als ik zelf al moet gaan bedenken wat het voorstelt wordt het niks. Ik denk dat dat in mijn ontwikkeling niet goed is ontwikkeld. Ik ben a-creatief en een fantasie is een aanvullend punt, dus die ontbreekt bij mij ook deels. Gelukkig was ik niet de enige die zich zo vermaakte in het museum. Eveline was ook al snel uitgekeken en we kwamen dan ook al gauw tot het besluit dat we misschien maar beter konden gaan. Omdat alleen het 'Empire' nog op ons lijstje staat besloten we om lekker terug naar het hotel te gaan en pizza te bestellen om die vervolgens heerlijk op te eten in ons bed. Als ik er nu aan terug denk verheug ik me nu al weer op pizza in bed!

Na een heerlijke avond gespendeerd te hebben in bed was ondertussen ons allerlaatste dagje New York aangebroken. Koffertje weer inpakken, nog 1 keer die donut bij het ontbijt en we moesten alweer uitchecken. Gauw de metro weer in terug naar het empire. Helaas was het bij aankomst nog steeds mistig. Maar gelukkig was volgens het weerbericht van mijn IPhone het rond 12 zonnig. Laten we hopen dat hij het deze keer wel bij het rechte eind heeft. Aangezien de app er nog wel een handje van heeft om mij het verkeerde pad op te wijzen. Zo begonnen we de ochtend geheel relaxt bij Starbucks wachten op de eerste zonnestralen.
Klokslag 12 uur waren ze daar dan eindelijk! Snel haasten we ons naar het gebouw om de drukte voor te zijn. En daar stonden we dan op de 80ste verdieping uitkijkend over New York. De mist was nog niet helemaal vertrokken maar we konden gelukkig al genoeg zien. Via een audiotour kregen we alle in's en out's over het uitzicht te horen. Stiekem best interessant wat je te horen krijgt.

Omdat we na het uitzicht over New York nog genoeg tijd overhadden. Hadden we nog een museum die we nog niet hadden bezocht. Dit was het 'Metropolitan museum of Art.' Ook weer een gigantisch gebouw, die naar mijn idee, er veelbelovend uitzag. Helaas zijn eerste indrukken niet altijd wat het is. We werden dan ook bijna letterlijk doodgegooid met beelden van mannen zonder benen en kleine piemels. Nee dit werd hem niet. Gelukkig hadden we gehoord dat er ook een galerij was van Andy Warhol. En voor de slimmeriken onder ons, hij is bekend geworden door zijn pop-art. Eindelijk kunst die ik begreep en leuk vond! Als ik later rijk ben ga ik sowieso iets van hem kopen. Dit wil ik wel aan mijn muur hebben hangen. Helaas kon ik er niet al te lang meer van genieten. Het was ondertussen namelijk alweer tijd om terug te keren naar Miami.

New York, New York, New York. Je was en bent geweldig! Wat een wereld stad en wat een beleving. Ik kom hier sowieso nog een keertje terug. Wel als het kwik boven de 18 graden uitstijgt anders ben je voor mij toch echt nog te koud. Maar ik mag sowieso niet klagen. Deze 5 dagen waren erg lang maar ook erg leuk. Veel geleerd en veel gezien.

See you next time,

Liefs