Hit the road Jack.

1.
Als je 7 uur opstaan al vroeg vind is de 5 uur die we vanmorgen op moesten staan er niks bij. Om fris en fruitig aan de roadtrip te beginnen was mijn voornemen dan ook om 9 uur al lekker onder de wol te liggen. Helaas door al mijn enthousiasme voor de roadtrip bleef mijn nachtrust uit tot een uur of 11. De laatste tijd slaap ik gerust 8 á 9 uur per dag en als zelfs dat niet genoeg is doe ik nog een middag dutje rond 3 uur. Ik denk dat ik mijn verloren slaap in haal die ik in Eindhoven nog wel eens miste. Omdat om 5 uur de wekker alweer ging is 6 uur slaap voor mij best weinig en de dag wordt erg lang. Ik sliep zelfs met 1 oog open omdat ik te bang was om me te verslapen. Maar nog steeds vol enthousiasme ging ik er na 1 keertje snoozen redelijk gemakkelijk uit. Alle laatste spulletjes in de auto geladen en toen was het tijd voor het echte afscheid. Angie had speciaal voor ons de wekker gezet om ons nog te kunnen uitzwaaien. Met prikkende ogen en zwaaiende handjes reden we, voorlopig voor de laatste keer, de heuvel af.
Voordat we echt aan de roadtrip kunnen beginnen werken we nog 1 keertje voor Allan. Malanda ligt namelijk toch op de route en zo hebben we nog een extra zakcentje die we kunnen gebruiken voor waarschijnlijk de benzine. Normaal gesproken is de Malanda market redelijk rustig en verkopen we gemiddeld minder ananassen dan andere markten. Maar alsof de mensen wisten dat het onze laatste dag was verkochten we de ananassen als warme broodjes. Om 12 uur zat onze laatste werkdag erop en namen we afscheid van Allan, nu was het eindelijk tijd voor het echte werk!
We hebben een klein beetje een planning gemaakt van wat we gaan zien en wat we gaan doen. Maar zoals onze gehele reis al verloopt gaat niks volgens planning. Tijdens het rijden komen we langs een waterval waar we de nodige natuur foto's maken. Half droog maar nog steeds genoeg water voor een immense waterval. De beentjes zijn weer gestrekt en we kunnen weer door. De volgende stop: Innot hot springs. Via Google had ik al een beetje opgezocht wat we konden verwachtten maar omdat Google niet veel prijs gaf was het nog wel een klein beetje een verrassing wat we zouden zien. Aangezien we geen Tom Tom hebben is het maar de vraag of we alles goed kunnen vinden maar er stond zo'n groot bord langs de weg dat we het niet konden missen. Camera in de aanslag en vol nieuwsgierigheid liepen we naar de hot spring. Een langzaam stromend beekje die ook half droog stond was dan de zogenaamde hot spring. Je zou wel kunnen zeggen dat we blij werden gemaakt met een dooie mus. De foto is niet prachtig en je moet jezelf een voorstelling geven van een brede sloot met laag water en heet als een warm bad. Zo heet dat je er eerst koud water bij kan doen voordat je relaxed en zonder te verbranden kan gaan liggen. We hadden "geluk" dat het bewolkt was anders was het wel erg heet. Na een beetje te hebben pootje gebaad en het gevoel hadden gekregen alsof we in een lekker warm bad zaten zijn we door gereden naar onze volgende bestemming 'Undara Volcanic park'. We moesten hiervoor nog een goede 2 uur rijden maar dankzij Britney Spears en Justin Timberlake is de tijd voorbij gevlogen. De tijd ging zelfs zo snel dat we na 3 uur rijden nog steeds geen Undara hadden gespot en dat terwijl we de aan wijzigingen goed hadden gevolgd. Ik vrees dat we de afslag hadden gemist, er zijn natuurlijk zoveel afslagen midden in de desert dat dat uiteraard niet zo gek is. Uiteindelijk zijn we maar doorgereden tot aan Croydon waar we gaan overnachten in onze tent. Met welgeteld 2 andere tenten staan we op een caravan park in the middle of nowhere. Zelfs zonder de zon en met de tent open is het nog zuchten en puffen geblazen. Gelukkig heb ik nog wat slaap in te halen en hopelijk vallen we ondanks de hitte snel in slaap.

2.
Ons ritme is nog altijd niet veranderd en ook deze ochtend zijn we lekker vroeg uit de veren. We lopen iets voor op ons schema en we komen 's middags al aan in Mount Isa waar we eigenlijk de 2e nacht zouden overnachten. We hebben onze gastheer Noodle String vriendelijk bedankt voor het aanbod dat we bij hem mochten couchsurfen maar dat we sneller waren dan gepland en dat we doorrijden. Heel wat uurtjes hebben we gespendeerd in de auto want ruim 15 uur later kwamen we dan ook aan in Tennant Creek. Voor we aan onze trip gingen beginnen werden we "gewaarschuwd" voor eindeloze droge vlaktes. Tot nu toe hebben de droge vlaktes nog geen enkele keer verveeld. De ene keer is het groener dan de andere keer of zien we wat gebergtes aan de horizon. Ook zien we loslopende koeien, paarden en steekt er af en toe en walibi over. Het enige wat overal het zelfde is, is de aangegeven creeks die overal kurkdroog zijn. We vragen ons dan ook af of deze überhaupt ooit gaan stromen.
Deze keer wilde we liever geen geld uitgeven aan een slaapplek en zijn we maar op de parkeerplek gaan staan naast een BP die 24/7 open was. Aangezien het niet legaal is om overal te kamperen langs de weg zijn we genoodzaakt om in de auto te slapen. Mijn auto is meer een boodschappen auto voor moeders en ondanks dat we niet de allergrootste zijn was het toch een beetje behelpen om een goede slaapplek te creëren voor de nacht. Met opgetrokken knieën vielen we toch nog enigszins in slaap.

3.
Na een onstuimige nacht zijn we wederom weer vroeg in de ochtend door gereden naar Devils Marbles. Devils Marbles is eigenlijk een plek langs de weg waar grootte rotsen liggen. Miljoenen jaar geleden zaten ze nog verstopt onder de grond. Door de jaren heen is Australie hoger komen te liggen waardoor de verschillende lagen grond langzaam verdwijnen. Je zou denken op het eerste gezicht dat iemand grootte rotsen op een punt heeft gelegd maar nee, al het werk van moeder Natuur dus. Door naar Alice Springs waar we eigenlijk de volgende nacht zouden blijven. Gelukkig was door persoonlijke omstandigheden onze slaapplek gecanceld en hoefden we niemand op het laatste moment af te zeggen. Alice Springs is naar mijn idee weinig bijzonders. Ik snap alleen niet zo goed waarom mensen er willen wonen. Nou is dit nog ten opzichte redelijk groot en zijn de prijzen gelukkig laag voor benzine ($1,38 per liter) maar in de outback wonen waar het gerust 40 graden kan worden iedere dag en uren moet rijden om het volgende dorp aan te tikken is niet echt voor mij weggelegd. Ik ben er zelf sowieso nog niet echt helemaal over uit waar ik straks wil gaan wonen. Eindhoven was of is eigenlijk mijn stad maar uit mijn eigen reiservaring weet ik dat er zo ontzettend veel meer is dan alleen Eindhoven. Mijn droom is eigenlijk in Los Angeles te wonen en daar mijn bakkerij beginnen, ben er alleen nog niet helemaal over uit hoe ik dat ga aanpakken. Ondertussen rijden we verder door naar Kings Canyon waar we morgen in de ochtend een bezoekje gaan wagen. Ik heb al een de Grand Canyon mogen bezichtigen en hoop dat de Kings Canyon net zo noemenswaardig is. Na ruim 165 km houdt de weg ineens op en wordt het een onverharde weg. Na enkele km nog steeds op de onverharde weg vragen we ons af of dit wel klopt. Je zou zeggen dat dit een weg is voor een 4wd maar hebben we dan echt dat bord over het hoofd gezien? Dus terug omgekeerd om te kijken of we dan toch echt geen bord hebben gemist. Maar nee geen bord gemist, dus weer terug op de onverharde weg. Ik geloof niet dat dit goed is, zeker niet als we nog eens 160 km moeten rijden tot aan Kings Canyon. Nee dit wordt hem niet. Er moet toch een verharde weg zijn naar Kings Canyon? Dus weer terug helemaal naar Alice Springs aangezien de mensen hier ons niet echt helpen. Eenmaal terug werden we goed geïnformeerd en is er inderdaad een andere verharde weg die ons naar Kings Canyon brengt. $30 aan benzine door de wc gespoeld maar we zijn dan uiteindelijk wel op de juiste weg. Er zijn immers meer wegen die naar Rome leiden. Omdat we door het ongemak te laat aankwamen om nog een tour te doen zijn we langs de weg op een free camping gaan slapen. Niet veel later kwam er nog een ander busje met backpackers en voelde ik me toch net wat veilig in plaats van alleen Hannah en ik. Hoe verder we trouwens het land in gaan hoe meer vliegen er zijn. Vliegen zijn namelijk in deze droogte opzoek naar vocht en dat vinden ze bij ons in onze ogen (denk maar aan de kindjes in Afrika), neus, mond en oren. Allemaal plekken waar je ze liever niet wil hebben, ze zijn zelfs op je benen en armen niet eens zo irritant. Maar gelukkig verdwijnen ze als sneeuw voor de zon als de zon eenmaal onder is.

4.
Het is nog ongeveer 100 km naar Kings Canyon dus inpakken en wegwezen en op naar de volgende bestemming. We moeten namelijk voor 9 uur 's ochtends in het park zijn, omdat ze daarna de routes afsluiten vanwege de hitte. Door de mooie omgeving aan de kant van de weg raakte we een beetje afgeleid waardoor we van de weg zijn afgeraakt. De wegen hier zijn niet zo mooi afgewerkt als in Nederland helaas. Door de klap op de banden hebben we nu 2 wielen die eigenlijk zo beschadigd zijn dat ze moeten worden vervangen. Trillend en lichtelijk in shock staan we langs de kant zonder enig bereik op onze telefoon. Gelukkig staat er een bord waarop staat dat 5 km verderop een service station is met camping. Dus als we moeten lopen is dat niet zo heel erg ver. Ons andere geluk is dat we een auto onderweg hebben ingehaald dus die auto gaat ons als het goed is zo passeren. Niet veel later passeerde de auto ons en gelukkig stopte ze om ons te helpen. Twee Braziliaanse exchange students hadden dezelfde plannen als ons en wilde ons uiteraard wel afzetten bij de service station. Bij de receptie hebben we ons verhaal gedaan waar ze ons weer mee terug namen naar de auto om een kijkje te nemen. Aangezien onze Jack niet de allerbeste was om de auto op te liften zijn we terug gereden en om die van de service station te gebruiken. Met de slechtste band te hebben verwisseld konden we de auto meenemen naar garage hier. Nog zo'n geluk dat ze er hier een kijkje naar kunnen nemen en niet dat een takelwagen moet komen. Ondertussen belt Hannah met Manny om ons te kunnen helpen. We moeten namelijk 2 nieuwe wielen en banden hebben om verder te kunnen met onze trip. En aangezien we hier niet over internet beschikken om iets op te zoeken is het fijn als iemand dat in de bewoonde wereld kan. Na 6 uur rondbellen is het tijd om het maar te laten vandaag voor wat het is. In Alice Springs, wat 300 km verderop ligt en wat vanuit hier het dichtste bij is, kunnen ze ons niet helpen. Ford is een Europees merk en de meeste mensen beschikken over een 4wd en die banden zijn te groot voor mijn kleine auto. Adelaide is de volgende optie maar dat is 1500 km verderop. We zetten onze tent maar op om hier te overnachten. Later in de avond komt Stu langs om een kijkje te nemen naar de banden. Hij is al 35 jaar mechanic en hopelijk kan hij ons verder helpen. Hij weet een band zo te maken dat die nog te redden is. Hij zegt dat het enige wat we moeten hebben is 2 rims (weet even het nl woord er niet voor) en 1 band. Op die manier kunnen we onze roadtrip voortzetten. Na een heftige dag gaan we maar slapen, door alle stress en spanning zijn we toch redelijk uitgeput.

5.
De volgende ochtend gaan we gelijk terug naar de receptie om een paar telefoontjes te plegen. Stu heeft een briefje voor ons achter gelaten dat in Alice Springs een bedrijf is met 1 band als we nog 2 binnen banden bestellen kunnen we met 80 km per uur naar Adelaide rijden. Bij Kings Creek station komen veel tourbussen een stop maken om te lunchen. Een van de buschauffeurs heeft ons gesprek gehoord gister en liet ons weten dat als er iets uit Alice Springs moet komen dat hij er over twee dagen weer is en eventueel iets mee kan nemen. Het is namelijk best wel een gedoe om hier iets te laten bezorgen. Na een paar telefoontjes zijn de onderdelen besteld en ondertussen afgeleverd bij het tourbedrijf. Voor nu is het relaxen aangezien we voor vandaag niks meer kunnen doen.
Onze enige buren nodigen ons later uit voor het verjaardagsfeestje van de vader van het gezin. Met verjaardagmutsen op eten we snoepjes en krijgen de kinderen ranja. Het is een gezin uit Melbourne die een half jaar geleden alles hebben opgezegd om te gaan reizen door Australie met de caravan. Ze hebben 2 jonge kinderen van 3 en bijna 2. Ik moet zeggen petje af hoor om met jonge kinderen te reizen door Australie. Ik zou ze het niet zo snel na doen. We worden ook nog uitgenodigd voor het diner met taart als toetje. Eindelijk even iets anders dan brood met pindakaas. Zolang we onderweg zijn is dat eigenlijk mijn ontbijt, lunch en avondeten. Het is namelijk best een opgave om iets van eten mee te nemen wat nog enigszins goed blijft in een warme auto zonder koelkast. Na een gezellige dag en even iets anders dan de auto en het einde van ons verblijf hier is al meer in zicht.

6.
Om toch niet te veel verloren te tijd te hebben gaan we liften naar de Kings Canyon. Om kwart voor 7 staan we langs de kant in de hoop dat een auto ons passeert die ons mee kan nemen. We beginnen alvast met lopen richting die kant. Niet dat we die 40 km ooit gaan volbrengen maar toch. Na bijna 45 minuten lopen komt er een busje in zicht fingers crossed dat hij stopt. Eenmaal dichterbij zien we dat het gaat om een schoolbus. Salty de buschauffeur stopt gelukkig voor ons en laat ons binnen. Iedere ochtend brengt hij en haalt hij de alboriginal kinderen op voor school.
Best netjes dat we binnen een uur op plaats van bestemming zijn. Er zijn verschillende routes rond de Kings Canyon. De kortste heb je binnen een uur gedaan en de langste is 3 à 4 uur. Hannah wil graag de grote hike gaan doen. Ik ben een beetje sceptisch, eerder bang eigenlijk om de grootste te gaan doen. Je wordt namelijk overal gewaarschuwd dat het alleen voor fitte mensen is en dat er ook mensen overlijden tijdens deze route. Rond dezelfde tijd komt er groep jongeren aan met een georganiseerde tour, zij gaan de grootste hike doen. Omdat ze met een tourguide gaan ben ik meer gerustgesteld om deze te gaan doen en omdat ik Hannah niet wil teleurstellen gaan we met de groep mee. Alleen het begin stuk was best pittig, zeker vanwege de hitte, maar de rest was gemakkelijk gelukkig. Het was een groep met vooral Denen, 1 Nederlander en 1 Engels meisje rond de leeftijd van 20 jaar. Omdat ze met een gids waren kregen we zelfs een beetje geschiedenis mee van de plek en vertelde hij interessante dingen. Als ik de Kings Canyon mag vergelijken met de Grand Canyon gaat mijn voorkeur toch uit naar de Grand Canyon. De Grand Canyon is volgens mij iets minder droog waardoor er meer groen is. Ook had ik in Amerika een prachtig uitzicht van de zonsondergang.
Helaas konden we niet mee terug rijden met de groep naar Kings Creek station vanwege verzekeringsregels, dus dan maar weer liften. Er waren al een aantal mensen klaar met de hike dus bij de eerste hadden we gelijk raak en konden we binnen 5 minuten terug rijden.
Eenmaal terug hebben we heel de middag rond het zwembad gehangen. Dit is een van de weinige verkoelende plekken op de camping. Verrassend genoeg is het water altijd verfrissend ook al wordt het water niet gekoeld.
Het was of vanavond de banden verwisselen of morgen vroeg. Maar helaas komt het morgenvroeg beter uit maar het einde van ons verblijf bij Kings Creek Station is nu echt in zicht!

7.
Jaaaaa onze laatste dag! Eindelijk kunnen we onze roadtrip voortzetten. Nog een laatste douche nemen, je weet namelijk nooit wanneer de volgende douche is, spullen ordenen, tent opruimen, auto inladen en nu maar wachten op Stuart die onze band komt verwisselen. En wachten, en wachten en nog meer wachten. Rond 10 uur namen we maar een kijkje bij de receptie. Kleine kans dat hij ons vergeten is maar je weet maar nooit. Bij de receptie vertelde ze ons dat hij een hike aan het doen was bij Kings Canyon en dat hij naar verwachting rond lunchtijd wel terug zou zijn. Omdat het uiteraard al heel fijn is dat ze dit voor ons kunnen doen nemen we maar weer plaats in de cafetaria waar ze beschikken over een waaier. Als ik een eigenschap mocht kiezen waar ik nog niet over beschik is het geduld. Geduld en ik zijn niet echt een "match made in heaven" maar nu het zo dichtbij is om te vertrekken kan ik dan eigenlijk ook niet echt meer wachten. We hadden ook bedacht dat we voor 2 uur 's middags moeten vertrekken willen we de zonsondergang nog kunnen zien bij Uluru. Helaas verstreek ook langzaam 2 uur voorbij. Waar was in vredesnaam Stuart? De hitte was niet meer uit te houden en om de tijd te doden heb ik toch nog maar een laatste duik genomen in het zwembad. Rond 4 uur was daar het verlossende woord, Stuart was terecht! De arme man was in slaap gevallen thuis op de bank. Snel wielen eronder en we were on the road again! Door al mijn enthousiasme scheelde het een haar of ik had een paal geraakt maar we waren weer back on track.
80 km voor Uluru is een gratis camping waar we deze nacht gaan overnachten. We proberen zo dicht mogelijk bij Uluru te komen aangezien we de zonsopgang willen doen morgen. En omdat de zon zich al laat zien om 6 uur moeten we er uiterlijk om half 6 zijn. Wekkertje is weer gezet. Deze keer slaap ik weer eens in de auto, omdat er al 1 luchtbed is gesneuveld heb ik alle comfort van de bijrijdersstoel.