Hit the road Jack part II.

8.
Ondanks dat we onze wekker zo laat mogelijk hebben gezet voelt het toch nog alsof het midden in de nacht is. 4:30 was het rise & shine voor deze early birds. Nog voordat ik 2 keer met mijn ogen had geknipperd was Hannah de tent al aan het inpakken, echt tijd om op te staan dus. In 20 minuutjes waren we ook weer terug op de weg en na een klein uurtje stonden we voor de immens grote rots; Uluru. Het beloofd spectaculair te worden dus laat die zon maar komen.
Soms hebben we geluk en soms hebben we minder geluk. Deze ochtend was er duidelijk sprake van minder geluk, het was namelijk bewolkt. Zo bewolkt dat er nauwelijks verschil was hoe hoger de zon stond. Uiteindelijk doen we het maar voor de herinnering aangezien onze oogjes nog half dicht waren, hopelijk hebben we vanavond meer geluk als de zon onder gaat. Omdat we nog ongeveer 10 uur de tijd hadden voordat de zon onderging zijn we naar Kata Tjuta gereden. Het lijkt allemaal heel dichtbij omdat het beide rotsen enorm groot zijn maar het is toch een klein uurtje rijden totdat we bij Kata Tjuta aankwamen.
Kata Tjuta kun je misschien meer zien als een nichtje/ neefje van Uluru. Het idee is hetzelfde allebei enorme rotsen maar bij de Kata Tjuta kun je verschillende hiking trials afleggen waarbij het bij Uluru alleen maar toegankelijk is als je er omheen loopt uit respect naar de Aboriginals.
Gezien we tijd genoeg hadden en wel enige beweging konden gebruiken na een paar dagen niks te hebben gedaan hebben we verschillende hikes gedaan door Kata Tjuta. Het voordeel van de bewolking was dat we de hitte van de zon niet zo sterk voelde zodat alles goed te doen was. Na alle paden te hebben bewandeld was er verder niet zo veel meer te doen en zijn we terug gereden naar Uluru waar we op ons gemak hebben geluncht.
In de middag was er ,vanwege het 30 jarig jubileum, een tour gegeven door Aboriginals over wat ze onder andere eten en drinken in de outback. Een echte goede tour over eten en drinken kan natuurlijk niet gegeven worden zonder ons iets te laten proeven. Ik heb altijd gedacht dat als iemand mij ooit iets in de trant van een insect zou aanbieden om te proeven dat ik dat vriendelijk zou afslaan. Maar deze keer kon ik de overheerlijk (volgens de Aboriginals) rupsen niet laten liggen. Dikke, witte rupsen welteverstaan. Ze waren een beetje melig van binnen met een krokant jasje en de smaak was meer een beetje als goedkope popcorn. Als het op eten aankomt zeg ik niet gemakkelijk nee, maar geen insecten voor mij meer. Tevens moet je er ook teveel van eten wil je enigszins een vol gevoel krijgen.

Na de tour was het alweer bijna tijd voor de zonsondergang. De zon stond alweer aan een strak blauwe hemel dus laat de kleurenshow maar beginnen! Het filmrolletje is weer volgeschoten en na een lange maar voldane dag zijn we weer terug gereden naar dezelfde campground waar we die ochtend ook hebben geslapen. Morgen is het tijd voor Coober Pedy!

9.
Vandaag wordt weer een pittig dagje. Er staat weer 700 km op de teller en het wordt, zoals iedere dag eigenlijk, weer bloedje heet. Hoe dichter bij we de bewoonde wereld komen hoe minder ik eigenlijk kan wachten totdat we Melbourne zijn. Ook tijdens deze rit is er eigenlijk niks te zien dan weer de uitgedroogde vlaktes. Ondanks dat we alle liedjes al bijna hebben grijsgedraaid heb ik heb me nog geen seconde verveeld. Zonder problemen deze keer rijden we in 1 keer door naar Coober Pedy. Rond de middag komen we aan in een stadje die vooral bekend staat om de opal mijnen en de huizen die onder de grond zijn gebouwd. Er is vrij weinig te beleven in Coober Pedy maar toch rijden er genoeg bussen rond volgepropt met toeristen. We worden opgehaald door Peter waar we vannacht onze nacht gaan spenderen. Dit wordt mijn eerste couchsurf adres dus ik ben benieuwd hoe dat zal bevallen. Zo als vele mensen in Coober Pedy heeft ook Peter een huis die deels onder de grond is, cool in de zomer en warm in de winter.
Peter werkt samen met de rest van zijn familie in het familie restaurant. Het is een pizza restaurant en staat in de top 5 van beste pizza’s in Australië. Best netjes, zeker als je ziet waar Coober Pedy ligt. Natuurlijk kunnen we pas na een smaaktest oordelen of we het hier mee eens zijn. De lekkerste pizza die ik ooit gegeten heb is nog altijd in Best maar deze kwam redelijk dicht bij in de buurt. En al helemaal na al die boterhammen met pindakaas is dit een prima afwisseling. Na het eten zijn we samen met Peter en nog een vriend van hem een drankje gaan doen in een hotel, die uiteraard, ook onder de grond is. Na een paar drankjes gaan we niet al te laat naar bed. Morgen eindelijk onze allerlaatste lange rit.


10.
Terwijl Peter nog in coma ligt hebben wij onze spullen alweer ingepakt voor de laatste reis naar de bewoonde wereld. Na ruim een week in de outback te hebben gezetten kan ik niet wachten om weer iets van hoge gebouwen te zien en wat meer verkeer op de weg.
Na een kleine 2 uur rijden maken we nog gauw een tussenstop bij Lake Hart. Lake Hart is een zout water meer die door de droogte kurk droog staat, met als resultaat een zoute vlakte met een dikke laag zoutkorrels.
Benen zijn weer gestrekt en we kunnen weer door richting Adelaide. Met nog 100 km te gaan voordat we weer bij het eerste fatsoenlijke dorp aankomen begint het stuur steeds heviger te trillen. Is dit echt weer wat we denken? Snel auto aan de kant en onze banden inspecteren. En ja hoor, wéér een lekke band! Gelukkig komt er op hetzelfde moment een handige Harry aanrijden die deze 2 meisjes uiteraard wil helpen. Na 10 minuutjes sleutelen konden we met 80 km per uur weer verder rijden. We komen er wel!
Helaas hadden ze in Port Augusta geen middelen of velgen die ons verder zouden kunnen helpen met onze band. Er zat dus nog maar 1 ding op en dat was verder rijden met ons reserve wiel 80 km per uur voor de komende 300 km.
Yes, zo blij! We hebben het gehaald tot aan Adelaide met onze reservewiel. Het leek wel voor eeuwig te duren, zeker als zelfs de vrachtwagens je in aan het halen zijn. Vanavond slapen we bij Michael die in het dagelijks leven huizen bouwt. Toen hij hoorde van ons avontuur in de outback belde hij gelijk een vriend van hem die waarschijnlijk onze velgen wel kan maken. Na een kort belletje kunnen we morgen al gelijk terecht. Na een lange slopende dag is er niks fijner om eten te bestellen en op de bank met een dekentje een film te kijken.

11.
First things first, dus na een goede nachtrust zijn we gelijk naar de garage gereden waar de auto gemaakt kan worden. Terwijl de auto onder de pannen is worden wij afgezet bij Clinton’s groente winkeltje. Clinton is de eigenaar van Fruitopia waar we een tijdje voor hebben gewerkt. Na alle verhalen te hebben gehoord over zijn shop moeten we dit natuurlijk even met onze eigen ogen bekijken. Bij aankomst staat ineens Talia buiten op de stoep! Talia hebben we ook leren kennen op Fruitopia en ze had uitgerekend voor vandaag dezelfde plannen als die wij hadden. Na kort te hebben bijgekletst kregen we een rondleiding door de winkel waarna we in de tuin wat mulberries mochten plukken. Na de handen uit de mouwen te hebben gestoken was het tijd voor wat cultuur. Clinton woont vlak bij een National Park waar we een kleine hike gaan doen. Het is fijn om even echt de beentjes te strekken na zoveel dagen en uren in de auto te hebben gezeten. In Adelaide is eigenlijk ook niet zo heel veel spannends te beleven naar mijn mening. Heb natuurlijk alle high lights opgezocht voordat we hier aankwamen wat we hier kunnen doen. Maar een hike is uiteraard nooit verkeerd.
’S Avonds zijn we met zijn alle naar Clinton zijn huis gereden. Hij woont ergens achtergelegen op een berg buiten de stad, in een klein oud huisje. Zijn huis reflecteert precies hoe Clinton is, beetje rommelig en chaotisch maar wel gezellig. Na gezellig met zijn alle te hebben gekookt zijn we moe maar voldaan op de bank in slaap gevallen.

12.
We moeten nog een paar uur wachten totdat de auto klaar is. Om de tijd te doden en om ons nuttig te maken zijn we met Clinton meegereden naar zijn werk. Om iets terug te kunnen doen voor de gratis slaapplek en eten helpen we hem een handje mee om alles te portioneren. Aan het eind van de middag was dan eindelijk de auto klaar en konden we onze roadtrip voortzetten. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd dus besloot Talia met ons mee te gaan naar Melbourne. Na de outback te hebben gehad rijden we nu via de ‘Great Ocean Road’ door naar onze eindbestemming Melbourne. Onze eerste stop is Kingston waar we gaan couchsurfen bij een boer. Laat in de avond komen we aan op een geheel verlaten plek die er in het donker niet zo heel gezellig uitziet. En waar we met enige moeite de boerderij kunnen vinden. Na eenmaal de boerderij gevonden te hebben blijkt dat er nog meer couchsurfers aanwezig zijn. Ik moet zeggen dat ik daar stiekem wel blij mee ben aangezien de boer een vreemd gevoel voor humor heeft en misschien ook wel lichtelijk creepy is. Maar goed hij biedt ons een gratis slaapplek aan en een warme douche. En gewoon lief blijven lachen helpt ook altijd wel.

13.
Yes, eindelijk kunnen we echt beginnen aan de ‘Great Ocean Road’! Om zoveel mogelijk uit de trip te halen zijn we vroeg in de ochtend vertrokken waar we aan het strand de dag begonnen met een ontbijt. Vervolgens reden we door waar we een aantal keer langs de kust zijn gestopt, onder andere bij blue lake. Blue lake is, zoals je misschien al raadt, een helder blauw meer. Mensen uit het omliggende dorp drinken het water van blue lake. Hier en daar weer een fotootje geschoten en we konden weer door naar de volgende bestemming. Ondertussen rijden we door naar onze volgende staat nummer 4,Victoria. Ben bang dat ik niet alle staten van Australië ga halen maar ben al een heel eind onderweg. Met een kleine stop bij een waterval zijn we onderweg naar het strand voor een mooie zonsondergang. Bij een verlaten strandje stappen we uit waar we een mooi plekje uitzoeken om de beste foto’s te krijgen voor de zonsondergang. Hoe verder de zon ondergaat hoe meer kleuren er tevoorschijn komen wat uiteindelijk resulteert in misschien wel de beste zonsondergang die ik ooit heb gezien. De gehele lucht kleurt fel oranje waarna het in enkele minuten later pikke donker wordt.
Nu nog ergens een tentje opzetten voor de nacht en dan zit er alweer een dag erop.

14.
Een van de nadelen van buiten slapen is, is dat je toch steeds weer vroeg wakker wordt door de opkomende zon. Maar om er toch maar een voordeel uit te halen rijden we meteen door naar de volgende stop. Er zijn echt zoveel look outs gedurende de weg naar Melbourne. We stoppen niet overal maar hier en daar proberen we ergens te stoppen en een foto te maken. Mijn hoogte punt voor die dag is dan ook de ‘Twelve Apostels’. Door de jaren heen zijn het er ondertussen geen 12 meer maar 9, maar dat is voor ons geen reden om geen bezoekje te brengen aan deze stop. Ook dit kan ik weer afstrepen van mijn bucket list. Hoe je het went of keert uren bij de ‘Twelve Apostels’ rond hangen is ook niet heel interessant. Dus hup de auto weer in en door naar de volgende stop; de waterval (kan helaas even niet meer op de naam komen). Nog geen 100 meter lopen van de weg af was er een metershoge waterval. Het was alsof we midden in het regenwoud waren. Omringd met groene tropische bomen en planten was dit ook weer fotowaardig. Na alle sightseeing te hebben gehad voor vandaag is het tijd om door te rijden naar Lorne waar we gaan overnachten. Ik kan ondertussen ook geen boterham met pindakaas meer zien (ik teer letterlijk al 2 weken op boterhammen met pindakaas, ontbijt, lunch en avondeten) dus wordt het tijd dat ik mijn geld eens spendeer aan een volwaardige maaltijd. Terwijl ik gretig mijn noodles naar binnenwerk wordt er ondertussen druk gezocht naar een free campground waar we kunnen slapen. Het valt niet mee om in de “stad” een plekje te vinden waar we kunnen overnachten. We willen natuurlijk geen kostbaar geld uitgeven. Na uiteindelijk 100 rondjes te hebben gereden besloten we maar dat we misschien beter af zijn op een camping dan een boete te riskeren voor in de auto slapen. Eenmaal op de camping aangekomen bleek dat de receptie al gesloten was. Maar ondanks dat er niemand meer aanwezig was konden we gewoon de camping oprijden. Geparkeerd en wel kwamen we, na een klein praatje met de buren, erachter dat zij ook hier maar gewoon hebben geparkeerd zonder te betalen. Het enige was we misten was een sleutel voor de douche. Maar als je netjes op je beurt wacht kan je zo de douche inlopen als er iemand uitkwam, problem solved!

15.
Nu we zo dicht bij Melbourne zijn kan ik dan ook echt niet wachten om te vertrekken. We moeten stiekem ook wel vroeg wegrijden, omdat we niet betaald hebben voor de campingplek. (sorry mam, ik weet dat ik niet zo ben opgevoed) Hoe dichter we Melbourne naderen hoe slechter het weer wordt. Waar we de afgelopen alleen nog maar droogte en warmte hebben gekend, krijgen we nu te maken met het totaal tegenovergestelde. Met flinke regen en truien sluiten we onze reis af en is het weer tijd voor iets nieuws!

Liefs,

Ps. Uiteraard mag het beeldmateriaal niet ontbreken
https://www.youtube.com/watch?v=VOAgU3DjuGE&feature=youtu.be