Hold on, we're going home.

Na 4 maanden rondreizen door Bali en Australië heb ik nu wel echt behoefte aan een plek die ik “thuis” kan noemen. Je staat er misschien niet zo veel bij stil maar het is zo heerlijk om je douchespullen gewoon in de douche te kunnen laten staan en dag in, dag uit in hetzelfde bed te slapen. Soms hadden we de luxe dat we ergens 3 weken op een plek verbleven maar langer dan dat was het vaak niet. Dus het wordt nu echt tijd voor een thuis!
Voordat we naar Melbourne kwamen heb ik al menig uurtjes achter mijn laptop gespendeerd om een kamer te vinden in Melbourne en een baantje die mijn kamer zou bekostigen. Maar helaas heeft het niet in het juiste resultaat geleidt die ik graag had gezien. Reizen is ook niet zo heel spannend als alles volgens plan gaat natuurlijk.
Zo gold dat ook voor het zoeken van een slaapplek voor de eerste nacht. Vanwege Halloween en de Melbourne Cup (paardenraces) was de gehele stad in rep en roer en geen slaapplek te bekennen voor Lisa en Hannah. Gelukkig na veel gewaagde pogingen kregen we om 6 uur ’s avonds het verlossende woord dat we ergens konden verblijven. Op één voorwaarde, dat we een flesje wijn moesten meebrengen. Dat kan geregeld worden!

Wanneer je in een nieuwe stad gaat wonen vind ik het altijd lastig om te beslissen wat nou een goede buurt is om te wonen. Je wilt natuurlijk ’s avonds nog met een gerust hart over straat kunnen lopen, zonder dat je al bang wordt van je eigen schaduw. Na een kleine research waren de meeste mensen het meest te spreken over Fitzroy. Fitzroy ligt noordelijk van CBD (Central Business District, ofwel de stad) en heeft een hoop barretjes en restaurantjes. Klinkt goed toch?
Na hier en daar wat CV’tjes te hebben afgegooid voelde ik me al redelijk snel thuis in de “grote” stad. Ik kan ook echt niet wachten totdat we ons eigen plekje hebben gevonden en uiteraard een baantje. Waarna de rest als het goed is hopelijk vanzelf zal gaan.

Terwijl ik naarstig opzoek was naar een baan, was Hannah ondertussen bij World Vegan Day festival. Een evenement waar uiteraard vooral vegans te vinden zijn. Na een hele dag rond lopen heeft ze de familie Eaton ontmoet, een (wederom) gastvrij gezin met papa Marcus, zoon Benjamin en dochter Elisabeth. Ze waren zo aardig om ons in huis te nemen net zolang totdat we iets anders gevonden hadden. Zijn we in ieder geval voor een paar dagen onder de pannen.

Nog geen dag later kreeg ik een telefoontje of ik wilde werken bij Espresso Room in een winkelcentrum. De dollartekens verschenen alweer in mijn ogen, daar zeg ik dan uiteraard geen nee tegen. Nu het geld weer binnenstroomt kunnen we dan ook echt opzoek gaan naar een appartementje. Omdat we ons van alle gemakken willen voorzien in de tijd dat we hier zijn willen we graag een kamer voor onszelf. Aangezien Fitzroy bovenaan het lijstje staat zijn we aantal kamers gaan bezichtigen in die buurt. Je moet geluk hebben dat je bij de eerste bezichtiging al verkocht bent. Helaas komt geluk ons niet altijd aanwaaien en waren de eerste paar bezichtigingen ook niet echt om over naar huis te spreken. Hoe perfect sommige ook oogden er was steeds wat op aan te merken. Er was bijvoorbeeld geen buiten, of geen raam in de slaapkamer, of er sliepen mensen in de woonkamer, of er was geen bed (lees: matras op de grond). Je kunt me misschien een prinses op de erwt noemen maar ik wil me graag ergens thuis kunnen voelen als ik ergens een tijdje ga wonen.
Gumtree (Australische marktplaats) behoort ondertussen tussen de ‘Favorieten’ maar we geven niet op. Na tientallen bezichtigingen hadden we nog 2 bezichtigen gepland staan. We hebben trouwens onze buurt maar aangepast. Alle fatsoenlijke advertenties hadden we al bezocht en klonken op internet toch net wat aangenamer dan in real life. We zijn dus maar gaan zoeken in South Melbourne, ook een geliefde buurt in Melbourne. Bij de laatste geplande bezichtiging was het raak! Een net appartement met zwembad, gym, barbecue, tennisbaan, loop afstand van de stad én hond. We delen het appartement met een Filipijns koppel en 2 Franse jongens. Eindelijk kan ik weer mijn koffer uitpakken!

Espresso Room is in een foodcourt, om de gasten zo snel mogelijk van dienst te zijn, zijn de broodjes al klaar terwijl je wacht. Mijn (enige) taak was dan ook om de bestelling aan te nemen en het broodje te overhandigen. Voor de koffie was iemand in dienst en er was zelfs iemand om het broodje in de toaster te doen. Een kind kan de was doen! Na een aantal dagen er gewerkt te hebben of misschien beter gezegd ‘aanwezig te zijn geweest’ was de pret eraf en zocht ik naar een meer uitdagende baan. Werken moet immers wel leuk blijven en neus peuterend aftellen totdat het 6 uur is, is niet bepaald uitdagend. Dankzij mijn “indrukwekkende” CV had ik al gauw iets nieuws gevonden en werd er na 2 weken al afscheid genomen van Espresso Room. Mijn nieuwe uitdaging is bij Movo Kitchen, een lunchroom waar ze voornamelijk het ontbijt en de lunch verzorgen voor alle mensen op kantoor. Deze keer is het trouwens echt een uitdaging aangezien ik een baan heb gekregen in de keuken. Samen met de vrouwelijke Gordon Ramsey ben ik deels verantwoordelijk voor het eten voor die dag. Mijn dag begint al heel vroeg in de morgen, om half 7, waar ik alles snijd van tomaat tot ham en van de kip tot de aan paprika en ga zo maar door. Eigenlijk bestaat mijn dag alleen maar uit snijden, snijden, snijden en af en toe flants ik een salade in elkaar. Ik vraag me dan ook sterk af waar de term ‘Keukenprinses’ vandaan kom want ik voel me eerder Assepoester. Al helemaal als pleisters plakken ook tot een dagtaak behoort. Er zit ook standaard een paar pleisters in mijn broekzak voor als ik weer een stuk vinger eraf snijd. Gelukkig heb ik ondertussen een carrièreswitch gemaakt en ben ik na de kerstvakantie verantwoordelijk voor de oude vertrouwde broodjes.

Na bijna 2 maanden voel ik me echt thuis in Melbourne. Het doet me een beetje denken aan Eindhoven, het enige wat ik dan nog mis zijn mijn vriendinnen. Grotendeels van mijn tijd spendeer ik uiteraard met mijn snijmachine maar de rest van tijd struin ik door de stad en probeer hier en daar een evenement bij te wonen. Zo heb ik onder andere neerlands trots (Armin van Buuren, Showtek) aangemoedigd op Stereosonic. Dit was trouwens mijn eerste echte Australisch festival en moet zeggen die Australiërs kunnen er wat van! Zo was 2/3 van alle bezoekers na 2 uur al binnen en iedereen ging van begin tot het eind helemaal los. Ook heb ik weer luidkeels meegeblèrt met Sam Smith, de Aziatische keuken van Melbourne onder de loep genomen bij de Noodlemarket en mijn salsa skills bijgespijkerd op het Latin festival. Er is zoveel te doen hier dat Melbourne me voorlopig nog niet verveeld.

Liefs,