Welcome to the goodlife.

Ik durf het al bijna niet meer te vertellen wat ik hier allemaal doe en meemaak. Nadat ik een verhaal heb gepost over mijn avonturen New York wordt dit een nieuw verhaal over een nieuwe bestemming namelijk Curaçao. Omdat ik me nog altijd vasthoudt aan het motto "haal eruit wat erin zit" was de keus om naar Curaçao te vliegen ook niet zo moeilijk. Het is namelijk 3 uurtjes vliegen vanuit Miami en als je goed boekt zijn de tickets ook nogal goedkoop in vergelijking met Amsterdam. Wat ook een reden was om naar Curaçao te komen was omdat Sarah samen met Anne daar op vakantie was. Ik had haar natuurlijk gemist na 4 maanden. Dus zo gezegd, zo gedaan pakte ik 16 januari mijn koffertje en vloog naar Curaçao. Sarah en Anne waren al een paar dagen daar dus hadden we afgesproken dat ze mij zouden komen halen waar ik moest uitstappen met de bus. Omdat mijn bus waarschijnlijk eerder bij de halte zou zijn dan die van Sarah zou ze sms'en als ze er was. Helaas had ik totaal geen bereik met mijn Amerikaanse nummer en kon ik ook geen sms'jes ontvangen van Sarah als ze er was. Zucht, heb ik weer. Dus dan maar hopen dat ze me wel zou vinden. Om me "vindbaar" te maken ging ik centraal zitten zodat ze me wel moest zien. Minuten streken voorbij en na 3 kwartier begon ik me af te vragen waar ze bleef. Ze had me ook verteld dat als ik er al eerder was naar de pontjesbrug moest lopen en we elkaar tegemoet zouden lopen. Daar liep ik dan met een uur slaap en mijn koffertje over de pontjesbrug in de hoop dat ik Sarah en Anne daar tegen zou komen. Maar helaas na heen en terug te zijn gelopen was ik nog steeds alleen. Ik kreeg lichtelijke paniek omdat ik ondertussen al een uur verder was. Voor de pontjesbrug was een groot plein met in het midden een soort monument. Ik dacht als ik daar ga staan zien ze me niet over het hoofd. En weer tikte te de klok verder. Na wat rondgetuurd te hebben zag ik ineens telefooncellen! Dat die nog bestaan? Met mijn hele hebben en houden rende ik zowat daarnaar toe. Alleen had ik iets te vroeg gejuicht. Na herhaaldelijk mijn creditcard er doorheen gehaald te hebben gebeurde er nog steeds niks en kon ik nog niet bellen. Oké op naar plan 3589, ze moesten toch ergens zijn? Omdat het op Curaçao krioelt van de Nederlanders bedacht ik me dat ik maar alle moed bij elkaar moest rapen en aan iemand vragen of ik alsjeblieft een smsje mocht sturen omdat ik al bijna 2 uur aan het wachten was. Met de hoop dat ze het zouden lezen en me kwamen halen waar ik was. Ze kon natuurlijk niks terug sturen omdat het niet mijn telefoon was. Gelukkig waren daar 2 aardige jongens waarvan ik dacht dat die dat wel voor me zouden doen. Na 10 keer het nummer gecontroleerd te hebben drukte ik op 'verzenden'. Fingers crosst en nu maar wachten.
LIES! Ohh hoor ik dat nou goed?! Daar kwam ze aangelopen hoor met Anne. Ik was zo blij dat er een paar vreugde tranen over mijn wangen rolden. Ik moet zeggen na 2 uur wachten op haar, zonder te weten waar ze was, was ik blijer haar te zien dan na 4 maanden. Maar goed we moesten verder aangezien er dus al 2 uur waren verstreken zonder ook maar ergens geweest te zijn. Zo hebben we de toeristische foto's gemaakt van de pontjesbrug en de rest van Willemstad. Na de nodige foto's en een lunch werd het tijd om terug te gaan naar het Resort. Spullen uitpakken, bikini aan en door naar het strand waar we nog even genoten van de laatste uurtjes zon.

De volgende dag stond er druk programma klaar voor die dag. We gingen namelijk een tour doen door het eiland. Om te beginnen gingen we eerst naar de 'kruidentuin van tante Deenah'. Je raadt het al dit was een tuin vol met kruidenplanten en bomen. We werden rond geleidt door een typische Antilliaanse vrouw. Gekleed in Antilliaanse kleding met een vlotte babbel. Vertelde ze ons alle in's en out's over de tuin en waar iedere kruid voor stond en wat je ermee kon doen. Ook vertelde ze aantal gebruiken van Curaçao over welke plant ze gebruikte als ze bijvoorbeeld hoofdpijn hadden en waar de likeur 'Blue Curaçao' vandaan kwam.

Na een aantal uur gespendeerd te hebben in de tuin was het tijd voor het volgende, namelijk: de grotten van Hato. Deze grotten zijn ontstaan door duizenden jaren geleden door verschillende vulkaan uitbarstingen. Het is niet dat ik claustrofobisch ben of wat dan ook, ik vind het toch wel spannend in een grot. Deze was gelukkig boven de grond maar de verschillende rampen scenario's kwamen al voorbij in mijn hoofd. Niet alleen een grot beangstigd me maar zo'n grote dierenvriend ben ik nou ook weer niet. Alles met een kloppend hart of waar ik allergisch voor ben, houd ik liever op een afstand. Dus ook de vliegende vleermuizen of de kruipende kakkerlakken. Krijg al weer de rillingen als ik er weer over nadenk. Maar daarvoor waren we niet in een grot. We waren er natuurlijk om alle mooie natuurlijke "elementen" te bekijken. Omdat er een copyright was op de meeste plekken hebben we niet erg veel foto's van de grotten kunnen maken. Maar het was wel leuk om er een keer geweest te zijn en dit kan ik dan ook weer afstrepen "been there, done that". Gelukkig werd het dan ook al gauw weer tijd voor een lekkere lunch. Mijn geluk kon dan ook niet op vanwege de kroketten met brood die op de kaart stonden. Het is niet eens dat ik die nou echt eet in Nederland. Maar als iets zo onbereikbaar is, wil iedereen het op een bepaalde manier toch hebben dus ook ik. Dat een simpel kroketje dan ook zo lekker kan zijn op dat moment. Ik ben voorlopig verzadigd van de kroket.

Na mijn een op een moment met de kroket werd het dan ook weer tijd voor het volgende. Nee we waren nog lang niet klaar met deze tour door Curacao. Het volgende wat op het programma stond was dan ook weer een prachtig werk van Moeder Natuur. Ik kan me niet meer de naam herinneren van de plek maar indrukwekkend was het wel. Via een soort rimboe weg kwamen we op soort van rots met een uitzicht op zee. De wilde zee kletste steeds op de kade wat een leuk gezicht was op de toeristische foto's. Nadat de nodige foto's werden we dan eindelijk beloofd met een duik in de zee! Deze duik mochten we nemen bij de ' Grote Knip'. Dit is een van de vele stranden die Curacao heeft. We hadden welgeteld 45 minuten de tijd om te zwemmen, op te drogen en bruin te worden. Het einde was namelijk alweer inzicht, doodmoe, voldaan en terug naar "huis".

Dit moet dan de dag zijn waar ik jaren niet van heb gedroomd omdat het me toch te ver weg leek. Ik ga namelijk zwemmen met dolfijnen vandaag! Veels te vroeg, rond 7 uur, werden we opgehaald door een busje die ons bracht naar de Dolphin Acadamy. Na een filmpje over verschillende zoogdieren uit de zee mochten Anne en ik dan eindelijk gaan zwemmen met de dolfijnen. Ik ben een kleine angsthaas als het gaat om dieren. Dus ik nam mooi plaats naast de trainer, zodat als er iets fout ging stond ik in ieder geval naast hem. Na een paar keer lieflijk geaaid te hebben vond ik de dolfijn toch niet meer zo eng. Na 20 minuutjes zat het er weer op helaas. We mochten allemaal nog 3 keer een leuke pose aannemen met de dolfijn en toen moesten we het water weer uit.
Omdat we pas na 3 uur werden opgehaald hadden we nog tijd over om even wat rond te kijken op de Dolfijnen Acadamy. Ik heb verschillende vissen gespot, flamingo, onderwaterdieren en last but not least haaien. Precies op het moment dat we bij de haaien stonden werden ze gevoerd, ook wij mochten ze gaan voeren. Ik dacht ik heb met dolfijnen gezwommen die haaien durf ik nu ook wel te voeren! Het waren dan ook niet echt de haaien die je ziet in 'Jaws'. Deze mocht ik dan ook aaien. Ik moet zeggen dat ze best apart aanvoelde in tegenstelling tot de dolfijnen. Deze waren iets ruwer met een ribbeltje erin, zoiets als een slang denk ik. Al heb ik die eigenlijk ook nog nooit aangeraakt.
Na alle zeedieren gespot te hebben en de dolfijnen- en zeeleeuwenshow waren de 3 uurtjes zo voorbij en we konden daarna ook weer verder werken aan ons kleurtje.

En toen brak de laaste dag alweer aan! De tijd ging weer onwijs snel voorbij, al is 4 dagen Curacao ook niet zo heel erg lang. Maar ik heb alles en iedereen gezien wat ik wilde zien dus ik kon met een voldaan gevoel naar huis. Zo had ik ook de laatste boodschapjes gedaan bij de Albert Heijn. De Appie staat ook sowieso op mijn lijstje met de dingen die ik het allermeest mis. Zo heb ik fatsoenlijke pindakaas ingeslagen, de bekende Venz met funnies, peperkoek ofwel ontbijtkoek, sultana's en kreeg de overgebleven wasa crackers nog mee. Nog de laatste zonnestralen meegenomen en terug met de bus naar Willemstad. Ja ik kon terug naar Miami, met de vlucht van 3 uur was ik dan ook zo thuis.

Anne en Sarah nog super bedankt dat ik mee mocht. Heb een top vakantie gehad en hoop ook wel jullie met mij!

Liefs,