Old MacDonald had a farm.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets van mezelf heb laten horen. Er is intussen ook een hoop gebeurt maar stiekem ook weer same old story. Sinds de laatste keer zijn we naar een nieuwe boerderij gegaan. Waar we gaan werken voor geld, eindelijk komt er geld in het laadje. Is misschien maar goed ook, ik wil namelijk een auto aanschaffen waarmee ik Australië mee kan gaan rond cruisen. Omdat ze bij de Scomazzon’s geen plek hebben voor ons om te verblijven gaan we kamperen. De laatste keer dat ik heb gekampeerd dateert alweer uit mijn tienerjaren en zelfs toen had ik de beschikking over een caravan. Ik dacht dat ik al redelijk back to basic was om in een schuur te slapen en een soort van douche in een creek. Maar dit is weer een andere degradatie, namelijk kamperen in een tent. Nou moet ik zeggen dat, zolang het niet regent, het best gezellig is om met zijn tweetjes in een tent te slapen in onze slaapzak en op een luchtbed waar je eigenlijk niet op kan draaien omdat je er anders vanaf valt. Maar ik mag nog altijd niet klagen.



Omdat we vanuit Fruitopia gelijk vertrokken richting Mossman moesten we wederom weer vroeg uit de veren om niet te laat te komen op onze eerste werkdag. Stipt om 8 uur ’s morgens kwamen we de boerderij op gereden. Om ons gelijk nuttig te maken zijn we gelijk begonnen met werken. Onze eerste taak was dan ook om alle komkommers te verwijderen die aan het hek hingen. Deze komkommers waren een probeersel en ze pakten toch niet zo goed uit als ze hadden gehoopt dus aan ons de taak om ze te verwijderen. Na alle komkommers te hebben verwijderd stond er alweer een nieuw taakje op ons te wachten.

Via een boerderij in een dorpje verderop hebben ze allemaal pineapple suckers gekregen, omdat de boer ermee stopt. Een ananas plant zich voort door nieuwe “suckers” te maken. Als je deze “suckers” van de plant af haalt en opnieuw plant in de grond groeit er binnen 12 tot 24 maanden een nieuwe ananas. Je leest het goed, 12 tot 24 maanden doet een ananasplant erover om een nieuwe ananas te laten groeien. Nooit bij stilgestaan dat als je een ananas ziet liggen in de winkel dat hij er minstens een jaar over heeft gedaan om zo te groeien zoals hij nu is.

Omdat niet alle suckers even groot zijn mochten wij ze sorteren op grootte zodat ze straks in iedere sectie ongeveer tegelijkertijd ananassen hebben groeien.

Time flies while you’re having fun! Na 5 uurtjes werken zat onze eerste werkdag er alweer op. Ik denk dat dit een van mijn makkelijkste baantjes ooit was en gelijk ook mijn best betaalde baantje. Dat is een van de voordelen in Australië dat ze vrijgeviger zijn dan in Nederland als je alleen al kijkt naar salaris.

Na het werken was het tijd om onze tent op te zetten en ons gereed te maken voor een nieuw kampeeravontuur.

Het heeft eigenlijk wel iets, in je joggingpakje strompelend over de campground met je toilettas onder je arm. ’S Nachts achter je tent plassen, omdat de wc te ver weg is en dat een wekker overbodig is omdat je van de hitte ’s morgens je tent uit brandt. Nu is gelukkig dat laatste deze keer overbodig gezien we iedere ochtend fris en fruitig om 7 uur beginnen met werken zodat we voor de hitte al het meeste werk hebben verricht.

Ik kijk trouwens al sinds ik werk op een boerderij al uit naar het planten van plantjes. Klinkt misschien een beetje suf maar ik vind het leuk om te zien hoe snel een plantje groeit en als er iets van groente of fruit aan groeit het dan uiteindelijk te kunnen eten. Dus eindelijk was het moment daar dat we iets mochten planten, 600 komkommerplantjes om precies te zijn. Hier waren we wel een tijdje zoet mee en ik moet zeggen dat na die 600 plantjes mijn behoefte om te planten wel een tijdje gestild heb.



Na een week ons beste beentje voor te hebben gezet, deed de familie Scomazzon een aanbod waar we zeker geen nee konden zeggen. Ze deden een aanbod om bij hun in huis te verblijven zolang we daar aan het werk waren. Ze vonden dat we werden afgezet op de camping en zo konden we extra sparen voor de auto.

Boven op een heuvel staat een huis waar Luigi, zijn vrouw Angie en twee van de vier zonen; Royce en Nick wonen. Met uitzicht over de zee is dit honderd maal beter dan de tent. Er werd immers ook regen voorspeld voor de aankomende week dus een lekker bed en een dak boven je hoofd is altijd fijn.



Aangezien we maar 5 uurtjes per dag werken hebben we zeeën van tijd om iets leuks te gaan doen. We proberen nog altijd iedere week ergens heen te gaan om iets te bezichtigen zodat we straks niet weg gaan en dan achteraf niet veel meer hebben gezien dan de boerderij.

Angie werkt bij een bedrijf waar ze een rondvaart hebben over de Daintree river om krokodillen te spotten. Angie bood ons aan om een dagje langs te komen en een rondvaart te maken over de rivier. Ook hier zeggen we wederom natuurlijk geen nee tegen. Deze krokodillen leven in het wild en vind het altijd wel bijzonder om zulke dieren te zien in het wild in plaats van in de dierentuin. Hier horen zijn namelijk naar mijn mening beter thuis dan in een kooi of hok. Als je ze zo ziet liggen lijkt het trouwens net of ze geen vlieg kwaad doen, helaas is niets minder waar. Geheel relaxed langs de waterkant liggen ze op te warmen in de zon. Ik kan me wel voorstellen dat ze zo 100 jaar oud kunnen worden.

Niet alleen hebben we een kijkje genomen bij de Daintree River ook zijn we nog eens naar Cape Tribulation geweest. We waren hier al een keertje eerder geweest opzoek naar de ‘Blue Hole’ maar omdat we deze niet konden vinden toen zijn we nog maar een keer geweest. Deze keer met “onze gids” Tessa. Tessa woont al jaar en dag in Mossman en ze weet precies aan te wijzen waar de ‘Blue Hole’ is. De ‘Blue Hole’ is een plek in Cape Tribulation waar vroeger de aboriginals de geboorte gaven aan hun babies. Het is sindsdien ook een spirituele plek waar uit respect alleen vrouwen een duik mogen nemen en de mannen helaas aan de kant kunnen toekijken.



Geloof het of niet, maar halverwege de derde week werken voor de Scomazzon’s werd ons verteld dat we te hard werken waardoor er niet genoeg werk meer is voor ons. Ik heb nog nooit gehoord dat ik té hard werk, maar ik zie het maar als een compliment. We moeten wachten totdat de komkommers klaar zijn om te worden geplukt wat ongeveer 2/ 3 weken kan duren. Tot die tijd zijn we nog van harte welkom om bij hun in huis te blijven maar we voelen ons te opgelaten omdat we iedere dag eigenlijk vrijwel niks te doen hebben en dan alleen maar in huis rond hangen. Dus koffertje weer ingepakt en na het weekend zijn we terug gegaan naar fruitopia waar we vanuit daar gaan zoeken naar een betaalde baan.

Het klinkt allemaal misschien makkelijker dan gezegd, maar het valt vies tegen. Omdat Wooffing wordt afgeschaft voor je second year visa is het lastig om een boerderij te vinden waar ze twee meisjes nodig hebben. Iedere boerderij die we bellen zegt dat we over twee weken terug moeten bellen en dat we dan meer kans hebben op werk. Maar wat doen we intussen tijd dan? Intussen tijd vermaken we ons met nog meer bezichtigingen bij watervallen en werken we bij Fruitopia. We geven in ieder geval geen geld uit dus dat scheelt weer. Ook nemen we trouwens ieder betaald baantje aan wat we kunnen krijgen. Zo hebben we verschillende citrussappen verkocht op een markt in Cairns en we hebben we Nederlandse poffertjes gebakken op een zondagmarkt in Palm Cove. Ook werken we nog iedere zaterdag voor Allan om ananassen te verkopen. Zo komt er enigszins nog iets van geld binnen.



Ook op Fruitopia vliegt de tijd weer voorbij en zijn we ondertussen alweer 2 weken verder. Angie is 22 september 50 jaar geworden en dat wordt groots gevierd met een surpriseparty in het weekend. Hannah en ik konden dit feestje niet aan ons neus voorbij laten gaan en daarom zijn we voor het weekend terug gegaan naar Mossman. De komkommers waren nog steeds niet klaar om geplukt te worden maar dat mocht de pret niet drukken om terug te gaan.

Het was een geslaagd feestje en via via hoorden we dat de overbuurvrouw haar auto verkocht en dat het nog steeds een prima auto was. De volgende ochtend zijn we gelijk gaan kijken en ben nu inmiddels trotse eigenaar geworden van een Ford Focus na een lange zoektocht. Hopelijk brengt hij ons heelhuids naar Melbourne, want het wordt nogal een tocht voor die kleine auto. 18 oktober vertrekken Hannah en ik voor een roadtrip door de outback van Australië. Via Alice Springs rijden we naar Adelaide met als eindbestemming Melbourne. Vooralsnog is het plan om zeker drie maanden in Melbourne te blijven maar zoals je misschien al hebt gemerkt veranderen onze plannen iets vaker dan we denken.



Na het weekend werd er aan ons alsnog gevraagd door Luigi of we misschien toch niet wilden blijven in Mossman. We werken dan iedere ochtend een paar uurtjes in ruil voor een slaapplek en eten. Iets wat we bij Fruitopia anders ook moeten doen. Dus of we nou hier in Mossman blijven of naar Fruitopia gaan is voor mij hetzelfde. Ik moet ook wel toegeven dat ik een leuke tijd heb gehad bij Fruitopia maar dat ik het hier bij de Scomazzon’s wel veel leuker vind. Het is ook nog maar drie weken op een boerderij werken voordat we aan onze roadtrip gaan beginnen. Dus koffertje weer uitgepakt en dan nog de laatste drie weken genieten van een warme douche en lekker eten op tafel.



Happy birthday to Hannah! Hannah is eindelijk 23 geworden dus ik voel al iets minder oud in vergelijking met Hannah. Al moet ik zeggen dat ze me hier zonder make up toch allemaal 19 schatten maakt dat toch niet zoveel uit. Ik ben er overigens nog niet helemaal over uit of ik het als een compliment moet beschouwen. Om haar toch nog in het zonnetje te zetten en haar een verjaardag gevoel te geven heb ik een vegan taart voor haar gebakken en verjaardagliedjes toe gezongen. In de middag zijn we terug naar Mareeba gereden om samen met Buddy en zijn broertje Lee de paarden mee uit zwemmen te nemen.

Helaas waren de paarden niet in voor een zwemfeestje en zijn we maar zonder ze gegaan. Op een motorbootje waar we net mijn zijn vieren in pasten zijn we een aantal rondjes gaan varen op een klein meertje. Na drie keer rond te zijn gegaan hadden we er genoeg van en zijn we terug gegaan. De rest van de dag hebben we een beetje rondgehangen en zijn we rond etenstijd weer terug gereden. Waar bij thuiskomst de gehele familie aan het wachten was voor een verjaardagdiner.



Ondertussen was er weer werk aan de winkel. Na alle feestjes en vrije dagen was het weer tijd om wat te gaan doen, namelijk ONKRUID WIEDEN. Ik denk dat Hannah en ik ons ondertussen wel echte pro’s kunnen noemen. Hoeveel tientallen kilo’s ondertussen ik wel niet in mijn handen heb gehad om het uit de grond te halen. Er kwamen zelfs ook verschillende tools aanbod om alles grondig uit de grond te halen. Maar goed, ze konden ons dus dit klusje dan ook weer met een gerust hart laten doen.

Na drie dagen onkruid wieden was het moment dan eindelijk daar. Een week later dan verwacht maar de komkommers waren klaar om geplukt te worden. Ondanks dat we 600 plantjes hebben geplant hebben helaas niet alle plantjes het overleefd. Desondanks waren er nog genoeg planten over voor 12 kratten komkommers per dag. Toch wel leuk om te zien dat ze het goed doen en dat ze deze komkommers goed genoeg zijn om ze daadwerkelijk te verkopen.



Na de laatste 2 weken te hebben gevuld met tientallen kratten komkommers is het nu echt af te geblazen voor de roadtrip! Alle voorbereidingen zijn getroffen en de koffers staan al klaar om weer ingepakt te worden. Ik moet zeggen dat ik ook wel blij ben dat mijn farm work er op zit. 88 dagen lang heb ik me als een echte boerenmeid ontwikkeld. Van eieren rapen, tot onkruid wieden, van fruit plukken tot de planten water geven. Tijd om weer een stadsmeisje te worden. Nu ik mijn farm work heb gedaan trouwens kan ik nog jaar blijven in Australië. Ik moet zeggen dat ik er nog niet helemaal over uit ben of ik echt 2 jaar blijf maar dat zien we dan wel weer. Stiekem ga ik het ook wel een beetje missen. Zeker de familie Scomazzon in het bijzonder, ik ken weinig mensen die zo ontzettend gastvrij zijn als zij.



Liefs,