Just another lemon tree.

Voordat we naar Fruitopia gaan, gaan we eerst een beetje werken op een farm in Mossman. Samen met Jeff en Happy helpen Hannah en ik een handje mee bij Luigi. Luigi is samen met zijn vader Bruno eigenaar van de boerderij ‘Scomazzon’. Ze hebben verschillende soorten fruitbomen op een immens groot stuk land. Onze taak vandaag is dat we hooi rondom de kleine boompjes leggen waardoor ze daar goed van kunnen groeien. Na enige kennis opgedaan te hebben bij Jeff is dit natuurlijk appeltje eitje. Al moet ik zeggen dat dit ook niet echt een hele lastige taak is.
Na de ochtend hebben we nog een klein praatje gemaakt met Luigi en bedachten we of we misschien niet voor hem konden werken voor geld op een boerderij zo groot als die is er natuurlijk altijd wel iets van werk te doen. En met alle grote plannen die we nog in het vooruitzicht hebben is geld natuurlijk altijd handig.
Hij kon nog niet gelijk ja zeggen en moest hier eerst nog even over nadenken en we konden hem later terug bellen. Zonder gelijk de hoop op te geven zijn we naar Cairns gereden. Eindelijk even terug in de “bewoonde” wereld. Je beseft dan pas hoe fijn het is om internet op je telefoon te hebben en je eten uit de supermarkt kunnen halen in plaats van alleen uit de tuin. Na een week als een vegan te hebben geleefd was ik stiekem toch wel weer toe aan een lekker stukje vlees. Eenmaal de supermarkt in gedoken te zijn was het love at first sight op de sushi afdeling. Geen enkel stukje vlees kan daar tegen op.
We hadden besloten om na het avondeten terug te bellen naar Luigi of we alsnog terug mochten komen voor te werken. Tot die tijd kon ik aan het thuisfront laten weten dat we nog steeds in leven zijn en dat alles goed gaat.
Time flies when you’re having fun en zo was het ineens al tijd om Luigi te bellen met de vraag of we nog konden komen werken. Helaas wilde hij nog iets langer nadenken en moesten we terug bellen over 2 weken. De dollartekens verdwenen als sneeuw voor de zon. Maar we konden niet gelijk met de pakken er bij neer zitten dus gaan we alsnog naar Fruitopia.

Laat in de avond kwamen we aan bij Fruitopia in Mareeba. Aangezien iedereen al op 1 oor lag werden we door Michaela, die daar ook verbleef, geholpen met het opzetten van een slaapplek.
De volgende ochtend hebben we kennisgemaakt met de rest van de mensen die er verbleven en Libor. Libor houdt een oogje in het zeil als Clinton (de eigenaar) er niet is. Na de korte introductie werden we gelijk aan het werk gezet en mochten we fruit gaan plukken. Op het land staan tientallen bomen met verschillende soorten fruit, zoals: avocado’s, mango’s, bananen, sinaasappels, mandarijnen, citroenen, limoenen, pomelo’s, lychees, sterfruit, noni’s a.k.a. cheese fruit, jackfruit, black sapote’s, yellow sapote’s, caramel fruit.
We zijn begonnen met het plukken van alle avocado’s. Het seizoen eindigt en het werd tijd om de laatste kilo’s te plukken. Daarnaast hingen ook de citrus bomen vol die eruit zagen alsof ze grondig geplukt moesten worden. Na 2 uurtjes geplukt te hebben en een beetje rondgekeken te hebben wat voor een soorten bomen hadden zat het werk er voor vandaag er alweer op. Het was tijd om te relaxen en van de zon te genieten.

Zondag later op de dag arriveerde Clinton. Dat wil dus zeggen dat het voorbij was met de pret en dat er nu echt gewerkt moest worden. De maandagochtend begonnen gelijk volle gas te werken om klokslag half 8 stonden we zand te scheppen en compost te verdelen. In de brandende ochtendzon was dit niet echt optimaal werken en door het vele zand zagen we de door de bomen het bos niet meer, letterlijk en figuurlijk. Door de droogte was het zand net stof en na enkele uren zag ons gezicht zwart van het zand in plaats van de zon.
Gelukkig nadat de week verder vorderde kwam het einde in zicht en ook het einde van Clinton zijn verblijf. Ondanks het harde werk zorgt Clinton goed voor ons en genieten we elke dag van onze vrije middag als het te warm is om te werken. Als we willen afkoelen nemen we na het werk met zijn alle een frisse duik in de creek. Hij is helaas niet zo helder als bij Jeff maar prima om in te zwemmen. Het is goed om te weten dat al het harde werk ook voor een goed doel is, de bomen kunnen daardoor extra goed groeien en leveren daardoor ook weer extra veel en goed fruit op. Het idee van Clinton is dan ook om over een paar jaar fulltime op de boerderij te gaan wonen en te kunnen leven van zijn oogst.

1 keer in de maand is er in Mareeba een markt. Hier trekt heel Mareeba voor uit om een kijkje te gaan nemen. Typische zaterdagmarkt waar vooral etenswaar wordt verkocht en hier en daar een kraampjes met rommeltjes, van natuurlijke creme’s tot aan gebreide jasjes voor honden. Al vraag ik me af waarom iemand een jasje zou kopen voor zijn/ haar hond als het hier altijd zomer is.
Ook al is er een heleboel wat we verbouwen op de farm wat we kunnen eten, soms is de variatie nog niet groot genoeg waardoor we alsnog een aantal boodschappen doen. Zo gaan we vandaag voornamelijk veel groente inslaan, lokaal verbouwd én biologisch. Na een ronde te hebben gedaan op de markt wordt Hannah aangesproken bij het kraampje waar ze alleen ananassen verkopen. De man die ze verkoopt heeft het erg druk in zijn eentje en vraagt aan Hannah of ze een handje kan helpen. Na een klein overleg helpt ze de ‘pineappleman’ uit de brand. Clinton had ons namelijk gevraagd om op tijd terug te zijn omdat we in het weekend altijd de sprinkler check moeten doen. De sprinklers/ sproeiers worden ieder weekend aangezet om de bomen net dat beetje extra water te geven. Het regent in Mareeba namelijk maar 65 dagen in een heel jaar en het kan hier behoorlijk warm worden. Als we de check uitvoeren kijken we of ze goed sproeien of dat ze bijvoorbeeld niet verstopt zitten door vuil of door het onkruid die er doorheen groeit. Soms kan het ook zo zijn dat er een waterpijp gesprongen is door het onkruid wieden. Als we het onkruiden wieden doen we dit met een sikkel. Zo halen we snel in 1 beweging al het onkruid en gras weg. We doen dit vooral rondom de sproeier zodat hij ver kan sproeien. Koud kunstje, maar je moet stiekem toch goed opletten dat je de niks stuk maakt.
Nadat Hannah klaar was met werken vroeg Allan (pineappleman) of ze misschien iedere zaterdag hem zou kunnen helpen. Helaas had hij maar 1 iemand nodig om hem te helpen maar we hebben afgesproken dat we alsnog samen gaan maar dan de opbrengst delen.

Na het weekend vertrok Clinton weer terug naar Adelaide. Libor zei dat we wel een paar dagen vrij mochten hebben omdat we zo hard hebben gewerkt. Ik moet zeggen dat inderdaad hard hebben gewerkt maar dat het ook wel fijn is om ergens voor je bed uit te komen. We liggen bijna iedere avond al om 9 uur in bed waardoor we vroeg op zijn, of beter gezegd Hannah is al vroeg op is. Zonder wekker kan ik gerust pas om 8 uur opstaan (met moeite). Zoals een echte oma beaamt. Maar voordat Clinton vertrok heeft hij ons nog een aantal dingetjes laten zien die we eventueel konden doen als hij wegging. Op een gegeven moment zijn de bomen kaal geplukt en er is altijd wel iets te doen op een boerderij. Zo hebben we ons de aankomende week maar weer gestort op compost scheppen. Op sommige stukken is de bodem nog niet goed vruchtbaar voor een nieuwe boom waardoor we op die plekken een dikke laag compost moeten leggen zodat er over een paar maanden vruchtbare grond is. Anyway, we waren weer heel de week in de weer met scheppen en kruiwagens. The farm keeps us going.
Halverwege de week realiseerde we ons dat het inmiddels alweer 2 weken is geleden voordat we Luigi belden. We zijn ondertussen al helemaal gewend op Fruitopia maar we moeten ook wel toegeven dat geld heel aanlokkelijk is en dat de verveling een klein beetje begint toe te slaan hier in Mareeba. Na 2 maanden liggen bakken in de zon is de lol er wel vanaf. Je zou kunnen zeggen dat dat een luxe probleem is.
Omdat we natuurlijk zeeën van tijd hebben denken we ook heel erg veel na. Zo is iedere scenario al voorbij gekomen, of we nou linksaf slaan of rechtsaf alles hebben we al uitgedacht. Zelfs of dat nou positief is of negatief. Dus voordat we uberhaupt Luigi’s nummer in hadden getoetst ging er door ons hoofd alweer een kleine optelling van wat als.. We kunnen daar natuurlijk maar op een manier achter komen en dat is om gewoon te bellen.
Na enkele seconden bellen was het al gauw duidelijk dat hij onze hulp maar al te graag kon gebruiken, we konden namelijk gelijk beginnen. Voordat we onze koffers weer inpakten hebben we eerst de week afgemaakt bij Fruitopia. Het bevalt hier ons eigenlijk ook wel prima en we staan ook niet zo erg te springen om te vertrekken. Maar zoals het tot nu toe nog steeds gaat pakt een nieuw avontuur nog steeds goed uit.
Toen eenmaal bekend was dat we weer zouden vertrekken ging de tijd toch echt snel. We hadden namelijk gepland om er minimaal een maand te blijven. We dachten dat we wel tijd genoeg hadden om alles te filmen en we hadden een afspraak gemaakt om iedere week minstens 1x iets leuks te gaan doen, en dan doelen we niet op fruit plukken.
Hannah zet van iedere nieuwe plek een filmpje in elkaar. Ik ben helaas geen geboren presentatrice dus de camera vrees wint het helaas van de schaamteloze selfie’s. En dan hebben we het nog niet eens over mijn onontwikkelde Mariah Carey stem. Het is ook aan te raden het geluid niet heel hard aan te zetten bij het afspelen.
Ik moet zeggen dat we nu weer iets afsluiten afscheiden nemen toch altijd iets aparts is. Je weet immers nooit of je elkaar weer ergens treft, omdat je tijdens je reis nooit ergens zeker van bent of je wel ergens weer terug zal komen. Ook merk ik pas echt een afscheid als ik iemand begin te missen bij gebrek aan weerzien. Na 2 maanden rondtoeren kan ik wel stellen dat ik alles en iedereen thuis wel steeds meer mis. Soms is het gewoon heerlijk om thuis op de bank te liggen. Of het weekend beginnen met je vriendinnen nippend aan je glas wijn of, als de nood wat hoger lag, flinke teugen nemen alsof je ranja dronk. En vervolgens zondagavond in je bed liggen en aan je huisgenoten vertellen wat je in het weekend weer hebt meegemaakt. Maar ik durf te wedden dat als ik terug kom naar Nederland dit nog meer zal missen dan dat ik Nederland nu af en toe mis.
Natuurlijk zegt een foto meer dan duizend woorden dus om die reden probeer ik alles zo goed mogelijk vast te leggen. En uiteraard wil ik jullie zo goed als mogelijk mee laten genieten (ik wil jullie heus niet jaloers maken) van alles wat ik hier doe /zie / leer/ beleef noem het maar op. Onder andere om die reden kwam Hannah dus met het geniale idee om overal een klein filmpje te maken. Leuk voor later en vooral leuk voor thuis. Zoals ik al eerder zei zet je geluid niet al te hard in het begin, puur voor eigen best wil. Ook hebben we een filmpje van de plek bij Jeff; “A day in a life of hippies”. Voor de geïnteresseerde die nog dat filmpje willen zien.

Voor nu is het weer inpakken en wegwezen. Eindelijk kan ik dan gebruik maken van mijn Australische bank account en wordt het tijd om echt eens wat te gaan verdienen.

Liefs,


Link filmpje:
https://www.youtube.com/watch?v=Ws5Nb1L8RZM&feature=youtu.be