We’re flying high.

It’s D-day! Dit is de dag waar ik, sinds ik geboekt heb, naar uit keek. In alle vroegte ging de wekker, 7 uur. Niet echt een gebruikelijke tijd voor mij om op te staan, maar dit is voor een goed doel. Dus na 3x omgedraaid te hebben ben ik uiteindelijk toch maar opgestaan. Haastige spoed is zelden goed en zeker niet op zo’n belangrijke dag. Van alles op de wereld wil ik toch echt niet mijn vliegtuig missen.

Nog half suf en met hier en daar een kleine file kwamen we ruim op tijd op Schiphol aan. Dit was het moment waar mama al geruime tijd buikpijn van had en ik.. ik had denk ik meer het gevoel dat ik op vakantie ging. Het vliegveld is voor mij ook niet echt een onbekende bestemming geweest het afgelopen jaar. Na mijn koffer ingecheckt te hebben (20 kg best netjes) was het tijd om door de douane te lopen. Maar voordat ik door de douane loop neem ik eerst goed afscheid van mama. Met de woorden dat ze me heel erg gaat missen en dat ze me zeker komt opzoeken geeft ze me een dikke knuffel. Tijd om te gaan. Snel, voordat ik mijn eigen tranen in de loop laat. Ik ga immers een geweldige tijd tegemoet en wilde dat vakantie gevoel nog even vasthouden. Met Marco nog in mijn achterhoofd liep ik uiteindelijk door de douane.

Eenmaal door de douane had ik nog tijd genoeg om nog blik te wagen bij de tijdschriften. Hoewel ik goed voorbereid was voor een 18 uur durende vlucht, is er altijd tijd voor de LINDA. Normaal gesproken loop ik op het allerlaatste moment naar de gate. Maar deze keer was ik er zo klaar voor dat we wat mij betreft wel gelijk konden gaan vliegen. Kennelijk was ik de enige die er zo over dacht, want na een half uur later dan gepland was het dan echt tijd om te gaan vliegen.
Na nog geen 2 uur vliegen kregen we onze eerste maaltijd al voorgeschoteld. Niet dat ik al echt honger had, maargoed.. ik ben lisa jonas en kan eigenlijk altijd wel eten. Lasagne van tonijn of kip met rijst. Hoewel ik enorm veel van pasta houd is tonijn niet echt mijn lievelings vissoort, dan maar voor de kip met rijst. Rijst wordt denk ik ook mijn hoofdmaaltijd de komende maand dus waarom er nu niet alvast aan beginnen? Het klonk lekkerder dan dat het daadwerkelijk was.

Rond 4 uur ging ineens alle lichten uit. Tijd voor een middagdutje? Het is dat ik er normaal gesproken geen tijd voor heb maar een middagdutje is altijd wel fijn. Zeker omdat ik nog 14 uur moest vliegen. In Bali is het ook 6 uur later dus als ik nu vast wat slaap heb ik straks minder last van een jetlag. Althans laten we dat hopen. Om mijn slaap vast wat te bevorderen heb ik een slaappilletje gepakt, nekkussen opgeblazen en mijn ooglapje opgedaan. Ik zeg welterusten Doornroosje!

Na 3 uur geslapen te hebben vond ik het wel mooi geweest. Als ik nog geen hernia had dan heb ik die nu wel opgelopen. Ik mag misschien dan wel niet groot van stuk zijn, een vliegtuigstoel is voor mij ook echt krap. Hoofd linksom draaien, hoofd rechtsom draaien, foetushouding, benen gestrekt. Alle bochten waar ik me in kon wringen met mijn lenigheid heb ik wel geprobeerd. Dan maar een film kijken. Meestal val ik daar wel van in slaap.

Na de film toch maar een nieuwe poging wagen om nog iets van slaap mee te pakken. Als ik straks in Kuala Lumpur aankom is het er 6 uur in de ochtend. Ook door de hevige turbulentie wil het maar niet goed lukken om te slapen. Ik moet denk ik eerder overgeven dan dat ik in slaap val. Dit is ook een van de redenen waarom ik vliegen toch niet zo heel fijn vind. Menig maal heb ik al met mijn hoofd tussen mijn benen gezeten en gebeden dat ik maar niet hoefde te overgeven. Toch maar die reispilletjes in mijn handbagage moeten doen.
Na uiteindelijk half in slaap te zijn gesukkeld werd ik gewekt door de geur van warme broodjes. Als je namelijk niet wakker bent tijdens het eten heb je pech want ze komen daarna echt niet meer terug om te vragen of je alsnog wat wilt eten. Dit keer werd er, na grote verbazing, het ontbijt geserveerd. Broodje ei of broodje kip. Met de nasmaak nog in mijn mond van de kip met rijst heb ik maar op safe gespeeld en voor het broodje ei gekozen.

Na een uur later dan gepland landde ik om 07:00 uur lokale tijd op Kuala Lumpur. Al met al prima vlucht gehad tot nu toe. Ik zou niet zeggen dat ik er 13 uur in heb gezeten. Maar aan mijn benen te voelen was het toch wel fijn dat ik er even uit kon. Ik wilde namelijk tijdens de reis niet de vervelende buurvrouw zijn die ieder uur er uit moest om haar benen te kunnen strekken. Ik wilde namelijk perse bij het raam zitten zodat ik ietwat comfortabeler kon slapen.

Nu was het toch echt tijd voor de laatste loodjes van de reis. Met nog 3 uur te vliegen was het moment bijna daar dat ik eindelijk Hannah weer zou zien. 7 maanden geleden was namelijk alweer de laatste keer geweest. En ik kon niet wachten om haar oren van haar hoofd af te kletsen.