Op een onbewoond eiland.

Canggu.
Vraag me niet waarom. Maar soms heb ik moeite om mezelf te vermaken op het strand. Lange dagen luieren klinkt als muziek in de oren maar dat is niet altijd voor mij weggelegd. Zo is mijn rugzakje naar het strand ook gevuld met een e-reader, met meer boeken dan dat ik ooit in een jaar kan lezen, en is mijn aangeschafte beach tennis een van mijn lievelings tijdverdrijven geworden voor op het strand. Nee, na 2 dagen luieren wordt het tijd voor actie en wil ik graag eens zien wat Canggu nu te bieden heeft.
In de keuken van het hotel hangt een grote foto van een tempel. Via horen zeggen zijn we er achter gekomen dat de ‘Tanah Lot’ tempel een klein half uur is met de scooter vanuit Canggu. Via het hotel konden we 2 scooters huren voor 8 euro per dag. Gelukkig stond er overal aangegeven hoe we moesten rijden en na een half uur waren we op plaats van bestemming. Mijn toeristen modus stond weer aan (lees: rugzakje om en camera om mijn nek) en ik was klaar om de tempel goed op de foto te zetten. Als ik zo rondloop voel ik me soms net dat jongetje van de tekenfilm Up. Een klein dik padvindertje die de wereld verkent. Geen zorgen jongens een beetje zelfspot kan geen kwaad.
De beste tijd om de tempel te bezoeken is eigenlijk met zonsondergang. Zodat je een mooi licht hebt van de zonsondergang maar ook midden op de dag zijn de foto’s prima gelukt. Ik ben best tevreden als ik terug kijk naar het resultaat.
Toch vind ik het best bijzonder dat ze vroeger zulke dingen konden bouwen met zo weinig (hulp)middelen. Laat staan midden op een rots. Dit is by far de mooiste tempel die ik tot nu toe heb gezien.
Via een vriend van Moenja en Hannah hoorde we dat bij een restaurant, bij echobeach, op dinsdag een actie was dat je gratis een tattoo kon krijgen als je taco’s zou bestellen. Gratis.. daar houdt iedere Nederlander van. Helaas wil ik mama nog geen hartaanval bezorgen. Dus heb ik vriendelijk bedankt. Bij nader inzien had ik misschien ook meer zin in een ouwe gouwe bami.

Lombok.
Gezien de omtrek van Canggu waren we er na 3 nachten ook wel weer klaar mee. Zo hebben we onze koffers weer gepakt en zijn we naar de haven gereden om de boot naar Lombok te nemen. Via de public ferry konden we voor 3 euro naar de overkant. We zouden vervolgens wel 4 tot 5 uur bivakkeren op de boot maar gezien de prijs heb ik dat er best voor over. Mijn laatste ervaring met een boot op het water was in Kaapstad. Na dat wildemans ritje ben ik deze keer goed voorbereid gegaan en heb een reispilletje ingenomen. No way dat je mij, geel uitslaand, over de reling ziet hangen om vervolgens mijn ontbijt te lossen in de zee. De enige bijwerking was wel dat je de gehele dag suf was. Dat wil ik dan wel voor lief nemen. Maar eerst moest ik zorgen dat ik boven op het dek kwam met mijn koffer. Via de super smalle trap en smalle gangen sleepte ik mijn koffer naar boven. Ik had bij nader inzien mijn sportschool abonnement misschien wat langer moeten aanhouden. Gezien er geen enkele indo zich geroepen voelde om mij te helpen. Lichtelijk uitgeput was ik eindelijk boven waarna ik een plekje op de bankjes zocht. Na een klein uur deed het reispilletje ook zijn werking en heb ik de halve boottocht als Doornroosje heerlijk geslapen.
We waren eerder aan wal dan gepland! Zo hadden we de reis overleefd in 3,5 uur. Tussen alle scooters en vrachtwagens stonden we te wachten totdat we naar buiten konden. Totdat er een kleine indo naar ons toegelopen kwam en zo hup mijn koffer op zijn schouder gooide en met zijn andere hand greep hij Hannah’s koffer en liep zo naar buiten. Dus toch nog 1 behulpzame indo aan boord. Achter hem aanhobbelend liepen we door totdat we bij de weg waren. Natuurlijk was het misschien een beetje naïef van mij om te denken dat hij alleen maar wilde helpen met de koffers. Hij deed het uiteindelijk alleen maar voor het geld. Bedelend stak hij zijn hand uit en gaf ik hem mijn laatste kleingeld. Toch bedankt.
We moesten vanuit de haven nog ruim een uur rijden naar Senggigi waar onze 3e bestemming was. Het reispilletje was nog altijd niet uitgewerkt en ook hier heb ik de halve reis geslapen. ’S Avonds kwamen we aan bij plek van bestemming. Via Airbnb hebben we een tuinhuisje gehuurd. Voor 35 euro hebben we een hele week onderdak plus ontbijt. Ze hebben trouwens 2 honden waarvan eentje net moeder is geworden van 5 lieve puppy’s.

Lombok.
25 juni. Wat voor veel mensen een doodnormale dag is, is dit voor mij een dag met een zwart randje er om heen. Precies 7 jaar geleden is papa plots overleden. Ik probeer bij zo’n dag als deze niet te veel te rouwen. Niet dat ik er geen traan om kan/ wil laten, maar meer om er iets positiefs uit te halen. Ik realiseer me dan ook extra hoe kort het leven kan zijn. Daarom haal ik er ook zoveel mogelijk uit als ik kan. Regelmatig krijg ik ook de vraag waarvan ik het allemaal doe, al die vakanties. Ik denk dat de meeste dan ook vergeten dat ik dagelijks voor half Eindhoven een lekker broodje probeer te smeren. Daarnaast, niet te vergeten, had ik een hele fijne baas die me op vakantie liet gaan.
Helaas heb ik papa niet heel lang mogen kennen. Ik had hem graag nog verteld wat hij voor mij betekend als vader. Als je in de puberteit zit kunnen je ouders behoorlijk in de weg zitten. Maar hij was wel degene die vooraan stond als ik op school moest optreden met zijn camera in de aanslag en degene die mij opwachtte totdat ik veilig in bed lag en anders desnoods kwam halen.
Als ik de tijd kon terug draaien was dat iets wat ik vaker tegen hem had gezegd. Ik denk dat we soms misschien allemaal wel vergeten om wat vaker tegen iemand te zeggen wat diegene voor je betekend. Als ik voor mezelf mag spreken tenminste. Net zoals mijn vriendinnen bijvoorbeeld. Ik vind het maar vanzelfsprekend dat ze er allemaal weer zijn als ik klaar ben met mijn reis. Ik zou ze voor geen goud kwijt willen. De vriendinnen die me een berichtje sturen vandaag dat ze aan me denken, de vriendinnen die me vergeven als ik een misstap maak, de vriendinnen die me aan het lachen maken en uiteraard de vriendinnen die er voor me zijn als ik ergens mee zit. Dat zijn de vriendinnen die ik zo ontzettend belangrijk vind en waar ik te weinig tegen zeg dat ik ze enorm waardeer.

Lombok.
Net zoals iedere andere dag vandaag heerlijk aan het strand gelegen. Dit keer zijn we naar Senggigi beach gegaan. Blauwe zee, wit zand, mijn dag kan niet meer beter! We slijten trouwens de meeste dagen door aan zee waar we kaarten, tennissen, lezen en niet te vergeten zonnen.
Lombok.
Same things, different day. We zijn trouwens vandaag wel naar het zwembad geweest van het hotel van onze verhuurders. Sinds deze week hebben ze een hotel geopend. Terwijl het hotel langzaam volloopt met gasten hebben ze ons uitgenodigd om een keer te komen zwemmen. Even weg van al het zand tussen je billen. Prachtig hotel met ook hier heerlijke bami! Ik moet ze natuurlijk overal even testen welke de beste heeft. Moet zeggen dat ik daar nog niet helemaal over uit ben.

Lombok.
We zijn afgelopen week een local tegengekomen die ons Sarongs wilde verkopen. Deze hebben we natuurlijk allemaal al eentje dus aan echt verkopen kwam hij niet toe bij ons. Gezien we vaak de enige zijn op het strand kwam hij maar een praatje met ons maken. Na alle standaard vragen te hebben beantwoord, over waar we vandaan komen bijvoorbeeld, heeft hij ons voorgesteld om met hem over het eiland te touren en zo ons de leuke plekjes te laten zien. Ik vind niks doen heerlijk maar ook verlang ik soms wel eens naar wat actie. Dus zo gezegd zo gedaan kwam hij ons halen om 12 uur op het strand. We moesten nog wel even een scooter huren maar daarna waren we ready to go! Onze tourguide Sandy is moslim, evenals de andere 80 procent van Lombok, en vanwege de Ramadan voor hem geen eten en geen drinken tussen zonsopgang en zonsondergang. Sandy nam ons als eerste mee naar zijn huis. Ik denk niet dat je nog dichter bij locals kan komen dan bij hun thuis. Via smalle paadjes tussen alle huizen reden we naar zijn huis. Het was echt zo’n dorpje met overal zelfgebouwde huizen (logisch) en waar iedereen elkaars familie was en anders wel kende. Veel kinderen in dat dorp hadden nog nooit toeristen gezien. Laat staan blond haar. Zo rende er op een gegeven moment tientallen kinderen achter ons aan en zwaaide ze terwijl ze hallo riepen. We liepen door naar het huis van de zus van Sandy. Die bestond uit 1 stenen muur en de overige muren uit golfplaten en hout. Wat me trouwens wel opvalt is dat ze allemaal erg weinig elektrische apparatuur hebben maar wel allemaal een rijstkoker. Hannah en ik waren nogal overrompeld voor alle moeite die ze voor ons deden. Zo klom Sandy (met gevaar voor eigen leven) in een hoge palmboom zodat wij het water uit de kokosnoten konden drinken en zijn zussen waren in de primitieve keuken een volwaardige maaltijd voor ons aan het maken. Misschien zegt Wilders wel vol is vol, maar dit zijn wel de mensen die we in Nederland meer kunnen gebruiken. Mensen die zo ontzettend gastvrij zijn, die alles geven wat ze hebben ondanks dat ze door de Ramadan zelf niks kunnen eten, en ook nog met minder geld moeten leven dan wij. Het eten was trouwens erg lekker en vooral erg pittig en ik had het al zo heet. Na dat we uitgegeten waren (voelde me trouwens wel erg opgelaten omdat wij de enige waren die konden eten en drinken) reden we door naar de volgende stop; de grootste tempel van Lombok. Met 5 verschillende religies kan vrijwel iedereen daar bidden. Om mijn algemene kennis nog eens bij te schroeven heb ik een tour gekregen die me haar fijn zou uitleggen wat je allemaal in de tempel kon doen en zien. Misschien ligt het aan mijn oren of aan mijn Engelse talenknobbel maar ik verstond er bijzonder weinig van. Door ja te knikken en telkens “ah oké” te zeggen hield ik me redelijk staande. Maar soms vroeg hij iets en dan viel ik door de mand. Oké, dan maar eerlijk zeggen dat ik er geen snars van versta en of hij het misschien nog eens kan vertellen. Hij ging er trouwens ook van uit dat ik al redelijk veel wist van religies. Levensbeschouwing was niet mijn sterkste vak op de middelbare school en wat ik er van heb opgestoken is ook niet echt veel blijven hangen. Het was niet echt een tour waar ik over naar huis kan schrijven. Wat ik overigens wel heb ik gedaan is een muntje in de wens put gegooid en uiteraard een wens gedaan. Ook heb ik mezelf gereinigd met water dat me voor altijd jong houdt. Het proberen waard toch?
Na een kleine donatie en de man toch maar betaald voor zijn werk zijn we door gereden richting huis. Het begon al te schemeren en door al het rond rijden en indrukken was ik toch wel erg moe geworden. Het verkeer in Indonesië kan best druk zijn en het is toch echt goed opletten met al die scooter die om je oren vliegen.
Dit was trouwens Sammy’s laaste avond in Lombok. We slijten alle avonden eigenlijk wel met kaarten wilde we voor deze avond een keer wat anders doen. In Senggigi word je doodgegooid met karaoke tenten. Je kunt hier dus echt niet omheen. Gezien we allemaal wel eens een nummer meezingen (vals of niet vals) leek het ons wel leuk om een avondje te gaan karaoken. Het liefst wilde we ergens gaan zingen waar ook andere mensen konden optreden zodat we misschien alleen voorschut zouden staan. Maar dan lang zoeken kwamen we tot de conclusie dat die nergens te vinden waren. Misschien achteraf maar beter ook, ben bang dat anders iedereen zou weglopen. 2,5 uur hebben we onze longen uit ons lijf gezongen. Van Britney Spears tot Nicki Minaj en van Jojo tot Lenny Kravitz. Terwijl ik dit schrijf hoor ik mama en mijn zussen al denken. Thuis was ik er ook nooit vies van om een liedje mee te zingen. Ik was ook altijd de enige die het leuk vond als ik meezong. Helaas, ik ben niet gezegend met een stem van Mariah Carey of Christina Aguilera.

Lombok.
Na zo’n heftige avond als gister hebben we heerlijk uitgeslapen. Het voelde een beetje alsof we een kater hadden maar dan zonder kater. Na op ons gemakje te hebben ontbeten heeft Sammy haar laatste spulletjes nog bijeen geraapt. Om half 2 stond er een busje klaar om Sammy naar het vliegveld te brengen. Het idee dat het nog wel een jaar kan duren voordat we haar weer zien is een raar idee. Afscheid nemen is sowieso niet echt mijn ding. Het besef komt bij mij altijd een tijd later dat ik iemand echt allang niet meer heb gezien. Na Sammy te hebben uitgezwaaid zijn we terug ons bed ingedoken voor nog een kleine powernap afwisselend met wat films. Dat zingen heeft er behoorlijk ingehakt we hadden natuurlijk ook een erg intensieve dag gister.

Lombok.
Om onze kleur op peil te houden zijn we weer naar het strand gegaan. Moet trouwens wel eerlijk bekennen dat ik na 2 weken vakantie wel eens bruiner ben geweest. Maar wat geeft het, heb nog een jaar lang zomer. Ook ben ik nog altijd niet gewend aan de hitte. In de schaduw is het toch nog wat beter uit te houden. Gezien dit onze laatste avond in Lombok was, en ik niet nog een dag rijst kon verdragen, hebben we aan het strand een heerlijke (uiteraard) bami gegeten. Gezellig gekletst en gegeten terwijl de zon onderging. Toen eenmaal de zon onder was zijn we langzamerhand terug gelopen naar huis. Sandy (die helemaal onder de indruk was van ons en vooral van Hannah) had nog een show voor ons in petto op het strand. Klinkt veelbelovend. Na ons te hebben opgefrist zijn we naar het strand gelopen. Daar zat Sandy met nog een vriend en 2 Duitse meisjes. Het waren vooral de 2 meisjes die ons aandacht trokken. Zij hadden precies de dingen al gedaan in Indonesië die wij nog moeten doen. Na flink wat tips te hebben uitgewisseld kwamen er ondertussen steeds meer vrienden van Sandy binnendruppelen. Eentje had er zelfs een gitaar meegenomen. Terwijl de een op de gitaar speelde zong de andere het liedje. Met nog de karaoke avond in ons achterhoofd zongen we zachtjes mee. Als je met meerdere zingt hoor je namelijk zelf ook minder goed dat je niet klinkt zoals Mariah Carey. Na de meeste bekende nummers te hebben gezongen was het toch de moeheid die het won van de gezelligheid. We hebben de volgende dag namelijk een lange dag voor de boeg. We gaan met de boot terug naar Bali, waar we Zina ophalen in Kuta en dan terug rijden naar Candidasa. En dat allemaal op mijn verjaardag.

Bali.
Go shawty it’s my birthday, we’re gonna party like it’s my birthday! 24. Hoe ouder ik word, hoe meer ik zou willen dat ik nog (forever) 21 was. Je moet je immers steeds volwassener opstellen en ook je toekomst waarmee je je brood wil verdienen komt akelig dichtbij. Vooralsnog duurt dat gelukkig nog even en die lunchroom waar ik al jaar en dag over praat, die staat nog altijd op de planning.
Gezien dit een hele dag is vol reizen en wachten verplaats ik mijn verjaardag maar naar zaterdag. Zaterdag zitten we namelijk met zijn alle in Gili Trawangan. Ik stel me al voor om eerst heel de dag gestrekt op het strand te liggen en daarna met zonsondergang lekker te eten met Zina, Moenja en Hannah. Ja dat lijkt me een betere verjaardag dan vandaag. Ik voelde me trouwens toch nog wel een klein beetje jarig nadat ik eindelijk internet had en alle berichtjes binnen kreeg via facebook, instagram en whatsapp. Trimakassi :)

Candidasa.
Waar ik dus echt niet aan zal wennen is het wakker worden met de ochtendzon in je gezicht en als ik geluk heb de kalme zee op de achtergrond. Dit was weer zo’n ochtend. Zorgeloos wakker worden en met het ontbijt bespreken wat je vandaag weer eens zal doen. Tijdens het ontbijt werden we al gelijk doodgegooid met de tours die te doen waren in Candidasa. Na wat speurwerk vooraf (lang leven google) hadden we een tuin gevonden met grote vijvers. Credits voor de fotograaf. Hier waren we namelijk wel voor te porren. Het meisje van de receptie had ons een papiertje meegegeven met wat er nog meer te zien was en het volgende moment hadden we 2 scooters gehuurd.
Eerst wat de tuin aan de beurt ‘Tirta Ganga”. Na een uurtje rondrijden vanuit het hotel hadden we het vrij snel gevonden. Camera hing alweer standaard om mijn nek en bij binnenkomst kon je niet gelijk anders dan heel de boel vastleggen. Zo leuk en mooi hadden ze het gemaakt dan het me wel verbaasde hoe enthousiast je over een tuin kan zijn. Omdat ze er ook verschillende restaurantjes hadden zijn we er ook maar gelijk gaan lunchen. Nadat onze buik weer rond was zijn we weer op de scooter gestapt voor de volgende stop; White sand beach/ Virgin beach. Dit zou volgens ons hotel een van de mooiste stranden zijn in de omgeving. Ik moet haar gelijk geven na aankomst. Kraakhelder water met een mooi wit strand. Het zand had wel lichte sporen van vulkaan zand maar dat mocht de pret (en de foto) niet drukken. Dit was zo’n strand waar zelfs photoshop niet aan te pas hoeft te komen om een mooi contrast te kunnen krijgen tussen het water, zand en lucht.
De zon ging helaas aan de andere kant van het eiland onder waardoor we al gauw in de schaduw zaten. Na 3 uur op het strand te hebben spendeert werd het ons toch iets te koud en zijn we terug gereden naar het hotel. Om de dag goed af te sluiten zijn we naar een restaurantje gereden aan het strand. Waar we met een wijntje erbij heerlijk hebben gegeten.

Liefs,

Lisa