Lost in paradise.

Gili Trawangan.
Rise and shine babies! De wekker was al weer heerlijk vroeg afgegaan. Koffertje was weer ingepakt en vandaag zouden we de boot nemen naar de Gili’s. Onze taxichauffeur was zelfs zo enthousiast dat hij zelfs een half uur te vroeg was gekomen om ons op te halen. Of hij wilde er gewoon zeker van zijn dat we vandaag met hem meegingen. Maar 8 uur is 8 uur en als ik voor mezelf mag spreken heb ik die tijd ook hard nodig om te zorgen dat ik op tijd klaar ben om te vertrekken.
Bij de haven waren we kennelijk niet de enige met het idee om vandaag naar de Gili’s te gaan. De hele haven stond vol met backpackers en andere ramptoeristen. En anders waren het wel de locals die nog hun laatste slaatje wilde slaan met etenswaar. Ik geef ze ook geen ongelijk overigens wat betreft de toeristen, het was weer prachtig en als ik Google mag geloven zien de stranden eruit als een waar Bounty eiland.
Gelukkig zou deze bootreis er niet zo lang over doen als naar Lombok. Niet dat ik die zo erg vond maar had weinig behoefte om nog een keer zo lang op zee rond te dobberen. Zo “fast” als we waren met de fastboat bereikten we na 2 uur alweer het vaste land. Het water was zo helder dat je meters diep kon kijken en als ik me mag uitlaten over de stranden waren ze zo wit dat ze bijna licht gaven. Ultiem vakantie gevoel dus! Bij aankomst vroegen we ons ook af of we misschien niet te kort hadden gepland voor Gili T.
Omdat Gili zo’n klein eiland is kennen ze hier geen auto’s. Alles gaat lekker ouderwets met paard en wagen. Die arme beesten, in het snikhete weer moeten ze toeristen rondbrengen die te lam zijn om 10 minuutjes te lopen. Zo worden de wagens goed volgegooid met overvolle koffers en uiteraard de eigenaars daarvan. En met een zweepslag worden de paardjes aangespoord om te lopen als ze dan al niet door hun hoeven zijn gezakt of nog erger als ze al wel bij de grond kunnen vanwege het gewicht wat achter ze hangt. Neuh, wij lopen wel. Het heeft stiekem wel iets geen auto’s en scooters. Op Bali kan je er namelijk niet onderuit. Als je even niet oplet word je zo voorbij gereden door een opgevoerde scooter.

Via Booking.com hadden we ook hier al een verblijf geboekt. Een prima homestay tussen de locals inclusief ontbijt én koude douche. Warm water kennen ze niet echt denk ik hier. Moet ook zeggen dat je na zo’n warme dag ook als laatste een warme douche wil. Even doorbijten bij de eerste luttele secondes maar daarna is het heerlijk! Oh voor iedereen die trouwens nog plannen heeft om naar Gili T te gaan. Je hoeft qua verblijf niet perse iets te boeken. Je bent namelijk vaak goedkoper uit als je gewoon ergens aanklopt er zijn namelijk aanbieders genoeg. Tenzij je misschien een luxe paard bent en wat meer luxe wilt of misschien net zoals ik die lichtelijk in paniek raakt als niet alles goed geregeld is voor vertrek.
Nou koffers gedropt en hup naar het strand. Zo enthousiast als we waren hadden we in Bali al onze bikini aangedaan zodat we lekker snel naar zee konden. In tegenstelling tot Bali trouwens heb je hier een ruim aanbod aan strandtentjes. Van ligbedden tot zitzakken voor ieder wat wils zelfs als je lekker op de grond wilt liggen is dat uiteraard ook geen probleem. Handdoekje uitgespreid, kokosnoot in de ene hand en een sandwich in de andere hand kon dit nieuwe avontuur niet beter beginnen. Na enig speurwerk over de Gili’s hebben we ondervonden dat als je wilt snorkelen dat hier moet doen. Dus hup snorkelsetje aan en gaan! We konden moeilijk achterblijven in de menigte. Eens kijken wat deze onderwaterwereld te bieden heeft voor ons. Het snorkelen ging ons prima af. Na verschillende Nemo’s te hebben gezien en andere Dori’s kwamen er ook wat zeeschildpadden voorbij gezwommen. Als ik in reïncarnatie zou geloven zou ik denk ik het liefst als vis terug willen komen op de aarde. Lekker rondzwemmen in de oceaan met koraal die alle kleuren van de regenboog hebben.
Na ons kleurtje weer te hebben bijgewerkt zijn we terug gegaan naar ons verblijf om ons op te frissen voor mijn verjaardag. Niet dat ik me echt meer jarig voelde was het toch leuk om opgedirkt uit eten te gaan. Make up is namelijk niet iets wat ik de laatste dagen veel heb aangeraakt. All dressed up and ready to eat! Omdat we allemaal een lichtelijk craving hadden voor sushi hebben we het hele eiland afgespeurd voor goeie sushi.
Niets is zo fijn trouwens om lekker de tijd te nemen om je haar te doen en je make-up. Gezien we een beetje aan de late kant waren en denk ik het personeel naar huis wilde stonden we binnen ander half uur alweer met volle buik buiten op de stoep, máár de sushi craving was gestild.
Vanwege de Ramadan sluit het gehele eiland om 12 uur ’s nachts iedere avond. Nog een klein drankje bij een live band en het was tijd om naar huis te gaan.

De rest van onze dagen hebben we vooral gechilld op de Gili’s. Ik denk dat je ook niet echt veel anders kan doen daar. We hebben nog een paar keer onze sportieve kant naar boven gebracht door te gaan snorkelen rond Gili T, Gili Air en Gili Meno. Maar of dat nou echt iets sportiefs is betwijfel ik, rustig rondzwemmen terwijl je ziet wat er in het water gebeurt is niet echt inspannend. Wat trouwens wel heel inspannend was in tegenstelling tot snorkelen tenminste is het eiland rond cruisen op de fiets! Je hebt ook niet echt andere vervoersmiddelen om het eiland te zien maar dit voor de echte kaaskoppen natuurlijk een koud kunstje. Onderweg op ons gemakje gestopt voor wat toeristische foto’s en natuurlijk af en toe een frisse duik in de heldere zee.

Ondanks dat het eiland niet zo groot is zou ik er toch prima een maandje kunnen vertoeven. Door de verschillende strandtentjes kun je iedere dag wel ergens anders liggen en doordat alles zo goedkoop is is het ook niet echt een dure vakantie. Maar helaas moeten we na 5 dagen weer door naar het “vaste” land. Ik ben dan misschien al wel ruim 3 weken in Bali ik heb er nog steeds niet alles gezien.


Ubud.
Om het meeste geld bij elkaar te krijgen voor deze reis heb ik mijn shopbehoeftes aanzienlijk moeten verminderen. Waar de meeste Nederlanders om bekend staan moest ik me ook bij deze “groep” aansluiten waar de slogan luidt; ‘Kijken, kijken en vooral niet kopen’. Ik moet ook toegeven dat ik het misschien niet alleen deed om geld te sparen voor deze reis. Mijn koffer had maar een limiet qua gewicht. En omdat ik hem overal mee naar toe moet sjouwen is hem zo licht mogelijk houden de beste optie. Maar na maanden van onthouding is Ubud toch de beste plek in Bali om even de teugels laten vieren. Van boetiekjes tot marktjes overal was er wel iets te vinden waar je prullaria kon kopen. Als ik na Bali terug naar Nederland zou gaan zou ik hier zeker mijn slag slaan. Alles wat ik ook maar zag was leuk. Een nieuw jurkje past misschien dan ook beter in mijn koffer. Na mijn garderobe eindelijk weer een frisse wind te hebben gegeven waren we ook wel klaar met Ubud. Nog snel even aapjes kijken voordat we terug zouden gaan voor onze allerlaatste bestemming Kuta/ Seminyak. Mijn liefde voor dieren moest ik even opzij zetten. Ik kon natuurlijk Ubud niet verlaten zonder een kijkje te hebben genomen bij “Monkey Forest”. Samen met Zina trotseerde we het apenpark. Vooraf was ons al duidelijk gemaakt dat je vooral geen oogcontact moest maken met de apen dus ik durfde in eerste instantie niet eens te kijken, de angsthaas. Maar na een tijdje vonden we een aantal beveiligers en vertrouwde ze wel genoeg dat ze ons wilde helpen met een aapjes op onze schouder. Met een banaan lonkend naar de aapjes in de hoop dat ze op onze arm zouden springen. Zina mocht uiteraard als eerst, eerst kijken hoe het Zina afging voordat ik ze met open armen wilde ontvangen. Letterlijk en figuurlijk gezien. Nu was het mijn beurt. Er zat al geduldig een baby aapje met smacht te wachten op een banaantje. Als het aan mij had gelegen had ik hem met liefde en plezier een banaantje gevoerd vanuit mijn hand. Helaas, de term ‘brutale aap’ hebben ze niet voor niets bedacht. Zonder dat ik er zelf erg in had sprong er een mega aap (in vergelijking met) prompt op mijn hoofd. Doodsangsten stond ik uit. De foto’s die daarvan zijn gemaakt zijn ook niet echt social media waardig. Kennelijk vond de aap het zo gezellig dat hij niet weg te krijgen was. Het duurde mij ondertussen wel lang genoeg en de banaan was ook al lang en breed op. Nog net niet smekend haalde de beveiliger hem eraf door met een katapult te dreigen. Ik was er ondertussen ook wel weer klaar mee. Tijd om de reis voort te zetten en door te reizen naar onze eind bestemming!

Kuta.
3 maal scheepsrecht zeggen ze ook wel eens. Na veel van Bali te hebben gezien en zelfs Lombok en Gili mogen niet ontbreken vind ik Kuta toch wel de minste plek om te zijn. Het is ook wel een plek waar je geweest moet zijn, als het aan mij ligt tenminste. Maar het is zo toeristisch en druk waardoor je soms een beetje vergeet hoe mooi Bali is en hoe rustig het soms kan zijn. Mijn dansschoentjes zijn grotendeels van de reis in mijn koffer gebleven. Tijd om ze weer tevoorschijn te halen. Zeker nu de laatste dagen met Zina en Moenja zijn aangebroken moet de vakantie immers wel goed worden afgesloten.
Soms vergeet ik wel eens hoe klein de wereld kan zijn. Zo treffen we hier in Bali al heel wat Eindhovenaren aan. Het lijkt wel of Turkije passé is en Bali de nieuwe place to be is. Tijd om een borrel te drinken en aan alle Balinezen laten zien hoe Eindhovenaren ergens een feestje van maken. Staan we bekend om toch?
De kroegen hebben we weer gesloten en het is tijd om naar huis te gaan. Gezien de rest als sneeuw voor de zon verdwenen was moesten we met zijn drieën op 1 scooter naar huis rijden. Wat hier soms de normaalste zaak van de wereld lijkt. Bepakt en bezakt rondrijden met zoveel mogelijk mensen/ spullen erop. Na enige tijd rond toeren in de hoop dat we terug naar de villa zouden rijden waren we een beetje verdwaald. En omdat het al erg laat was wilde we toch zo snel mogelijk naar huis. Lang leven Google Maps!! Toch wel fijn zo’n Iphone. Helaas was ik niet de enige die er zo over dacht en voordat ik er zelf erg in had werd hij door iemand uit mijn handen geritst die ineens voorbij kwam rijden. Helaas waren we met zijn drieen op een scooter toch net wat langzamer dan diegene die mijn telefoon had gejat en naar een kleine wildemans rit moest ik het toch maar opgeven en voor lief nemen dat ik geen telefoon meer had. Natuurlijk vind ik het heel erg dat ik geen telefoon meer heb maar ik hoop met heel mijn hart dat de gene die nu troste eigenaar is er veel plezier van heeft. Heb immers lief en leed er mee gedeeld. Oh heb inmiddels alweer een nieuwe dus ben gewoon weer bereikbaar op mijn Nederlandse whatsapp nummer.

Als ik zo terug denk is de tijd voorbij gevlogen en ben ik alweer toe aan een nieuw avontuur! Samen vlieg ik met Hannah naar Cairns waar we gelijk aan het werk gaan voor ons second year visa zodat ik de tijd heb om Australië te ontdekken. Ik beloof bij deze plechtig dat ik nu weer wat sneller een verhaal post. En ik vind het trouwens heel leuk als jullie de moeite nemen om een reactie achter te laten. En is het iemand al opgevallen dat al mijn titels betrekking hebben op een liedje. Mijn poging om iets van mijn creatieve kant te laten zien.

Liefs,