I'm a surviver

Na Indonesië zijn we immers weer toe aan een nieuw avontuur, althans ik tenminste. Na de eindeloze bami is het tijd voor meer westers eten. Na 5 weken mag ik gerust zeggen dat ik er wel genoeg van heb. Mijn eerste stop in Australië is Cairns. Moet zeggen dat Cairns mij bijzonder weinig zegt en dat ik ook eerst Google Maps moet raadplegen om te kijken waar het überhaupt ligt. Als ik Cairns in een paar woorden moet omschrijven is het misschien wel een klein paradijs voor backpackers. Zo zijn er vele hostels te vinden en genoeg uitgaansgelegenheden om er een eventuele andere avonturier op te duikelen. En misschien niet minder belangrijk het is er altijd zomer, zelfs in de winter. Helaas hadden we een kleine boete gekregen, omdat we iets langer bleven in Indonesië dan waar we een visum voor hadden. Dus om die kosten quitte te spelen zijn we de eerste paar dagen gaan couch surfen. Via via kwam er een aardige gozer ons ophalen in het centrum van Cairns. Ik moet wel zeggen dat ik er een beetje van sta te kijken dat zomaar een man begin 30 2 meisjes komt ophalen in het centrum met de brutale vraag of ze er een paar nachtjes kunnen crashen. Ik dacht dat Indonesiërs al erg vriendelijk waren nou de Australiërs kunnen er ook wat van! Zo gezegd, zo gedaan kwam Nathan ons ophalen. Gaf ons te eten en een heerlijk schoon bed. Hij woont samen met een andere vriend en heeft een typisch mannen huis. Mega groot tv-scherm met een hele collectie van Xbox en Playstation, riante barbecue in de tuin en verder waren er bijzonder weinig planten te vinden of misschien beter gezegd geen planten. Enfin, prima huis, gezelschap en hij kan goed koken. Na een paar dagen gesetteld te zijn in Australië was het tijd om onze spullen te pakken en verder te gaan. We moeten immers aan het werk voor ons second year visa en helaas komt het geld ons nog niet echt aanwaaien.
Ook weer via via waren we aan een adres gekomen van iemand die ons zou helpen aan een wwoofing plek. Wwoofen betekent “Willing Workers on Organic Farms”. Je werkt dan vrijwilliger op een organic farm en in plaats daarvan krijg je accommodatie en eten. Voordat we naar de werkelijke boerderij worden gestuurd mochten we eerst bij hem langskomen en dan zou hij ons voorstellen aan de eigenaar van Fruitopia (de wwoofing farm). Zo reden we naar de Daintree, wat ruim twee uur noordelijk ligt van Cairns. Letterlijk in the middle of nowhere kwamen we aan bij Jeff’s place. Jeff is degene die ons voor gaat stellen aan Fruitopia. Hij woont midden in het regenwoud wat dus betekent ook betekent geen bereik op je telefoon, én ik had net een nieuwe telefoon aangeschaft inclusief een Australische simkaart. Maar goed prima zo’n dikke vrienden ben ik nou ook weer niet met social media. Na kennis te hebben gemaakt met iedereen, die er al waren, hebben we onze spullen uitgepakt en zijn we op tijd naar bed gegaan. Morgen is het weer een nieuwe dag en reizen is stiekem best vermoeiend.
Mijn eerste indruk van Jeff’s place is best schokkend als ik dat zo mag beschrijven. Nu er daglicht is alles net wat beter te zien. Zo verblijven we in een soort ouwe schuur die vooral uit golfplaten bestaat, verder hangen er eigenlijk voor de ramen, die naar mijn mening overbodig zijn omdat ze toch allemaal open staan, allemaal muggennetten. En van gordijnen hebben ze kennelijk nog nooit gehoord. Maar de afgelopen weken heb ik al in zoveel “bijzondere” plekken mogen slapen dat ik vast ook hier aan kan wennen, toch?
We wonen samen met 5 andere mensen; Jeff, Happy, Jeremy, nog een Hannah en Robert. De een is meer een hippie dan de ander. De hippies die ik tot toe heb mogen ontmoeten in mijn leven stellen bij lange na niks voor met deze hippies. Scheren doen ze niet aan en anders wel haren wassen. Verder zijn ze ook erg een met de natuur wat gepaard gaat met een veganistische levensstijl. Ook “douchen” ze ’s morgens in het beekje wat naast het huis gelegen ligt, terwijl er hele mooie douches zijn gebouwd achter het huis van Bill (eigenaar landgoed). En van de wc nemen ze eigenlijk al helemaal geen gebruik, want er wordt gepoept en geplast achter een bosje. Wat trouwens wel weer goed is voor de grond ofwel compost. Ik moest ook erg wennen aan het feit dat we letterlijk planten en bomen eten. Zo wordt er als sla blaadjes van een plant gebruikt (sweet leaf) of de bladeren van de Ibica boom (mocht ik het goed spellen).
Door al deze drastische veranderingen van leven moest ik in het begin wel erg wennen. Ik vond het zo erg dat ik zelfs wat tranen om moest laten. Nou moet ik ook toegeven dat ik soms een kleine dramaqueen kan zijn. Ik had in het begin nogal iets anders verwacht van Australië en nu ben ik eerder Jane in de jungle die probeert te overleven. Gelukkig heb ik Hannah aan mijn zijde en ze sleepte me er doorheen. Uiteindelijk went echt letterlijk alles en begon ik ook mijn haar minder te wassen, geen bh te dragen, benen niet meer scheren en was ik of ik nou wilde of niet voor een week een veganist waarmee ik toch weer een aantal dieren het leven heb bespaard.
Nu lijkt het misschien net of dat ik moest afzien bij Jeff maar ik had misschien niet anders willen beginnen in Australië. Dit is een ervaring die ik anders nooit zou hebben. Ben op de proef gesteld en heb ik onwijs veel geleerd. Niet alleen over mezelf maar ook over allerlei planten en over verschillende soorten tropisch fruit. Er is zoveel tropisch fruit wat ik nog nooit had gezien of geproefd laat staan gehoord. Gelukkig was het allemaal niet zo slecht als het misschien klinkt zo ben ik bijvoorbeeld blootvoets door het regenwoud gelopen onderweg naar een schitterende waterval. Waar we een duik namen in het heldere frisse water. Wat wel iets minder was waren de bloedzuigers tussen mijn tenen. Kleine zwarte rupsjes die zich vast zogen aan mijn voeten. Ze waren overigens niet de enige beesten die dol waren op mijn bloed. Ook de muggen lieten mij niet voorbij gaan. Wel honderden muggenbulten waren uitgespreid over mijn gehele lichaam. De een jeukte erger dan de ander. Ik dacht dat ik in Eindhoven wel een kleine kampioen muggen doodslaan was, nou ik heb mijn skills duidelijk verbeterd hier.
Wie trouwens dacht dat we niks deden bij Jeff heeft het goed mis. Waar we gezamenlijk de ochtend mee begonnen was met een verse smoothie van al het fruit wat er maar te vinden was op de enorme fruitschaal op tafel. Na de nodige vitamines begonnen met werken, of playing in the garden zoals Happy het noemde. Om te zorgen dat Jeff over een aantal jaar kan leven van al het fruit van het landgoed is het een pre om goed te zorgen voor alle baby boompjes. Zo wieden we al het onkruid rondom de bomen en zaden we nieuwe planten zodat hij alleen maar meer fruit en groente heeft om van te leven straks. Het kan erg warm worden in Australië dus om enige verkoeling op te zoeken namen we geregeld een frisse duik in de creek. Ook hier is het water erg helder, zo helder dat dit ook ons drinkwater is wat uit de kraan komt. Later in de middag doen we nog kleine werkzaamheden waarna we gezamenlijk met zijn alle gingen eten. ’s Avonds koelt het best wel af waardoor we al gauw met onze pyjama aan in bed boeken gingen lezen. Heel suf misschien maar bijna niks is fijner dan lekker op tijd je bed in te duiken.
Hippies staan misschien, in mijn ogen, ook wel bekend om het drugsgebruik. Zo gebruikt Jeff drie maal daags zijn vaporizer voor zijn dagelijkse dosis wiet. Zelfs de “magic mushrooms” groeien hier als kool in de achtertuin. Als het op drugs aankomt ben ik echt een heilige maagd Maria. Je zult me ook niet snel met een joint in mijn handen aantreffen. Maar na een middag op jacht te zijn gegaan om magic mushrooms te vinden kon ik het niet laten om het misschien ook eens te proberen. Ik weet immers van mezelf dat ik heus niet vaker zou doen en ik denk dat hier in de Daintree de beste plek is om het eens te proberen. Mensen om me heen die er vertrouwd mee zijn en kennelijk ben je na het eten van een sinaasappel alweer terug op aarde om het zo te zeggen. Zo besloten Hannah en ik om onze laatste avond bij Jeff er ons toch aan te wagen. Eerst hebben we ons nog als ware pro’s gewaagd om meer champignons te vinden. We waren zelfs naar een speciaal grasveld gereden, omdat daar kennelijk de meeste champignons groeiden. Helaas waren andere ons al voor en kwamen we terug van een koude kermis. Gelukkig hadden we er nog genoeg over van de vorige dag.
Ze smaken een beetje naar gewone droge champignons maar dan meer aarde smaak. Toch als je er een beetje te lang over nadenkt best vies dat ze ontstaan uit koeienpoep. Maar goed dat mag de pret niet bederven. Na een aantal te hebben genomen moet ik zeggen dat ik niet echt super veel verschil merkte, het duurde ook wel eventjes . Het begon als een lachkick waar we niet meer konden stoppen met lachen. Eenmaal uitgelachen, werd ik meer loom en als ik mijn ogen sloot speelde er een waar tekenfilm af met verschillende kleuren en vreemde vormen. Waarna ik vooral erg moe was. Ik moet zeggen dat ik niet echt fan ben van de magic mushroom maar het was het proberen waard. Als het de volgende keer wordt aangeboden pas ik er vriendelijk voor.

Na een week was het eindelijk tijd om naar fruitopia te gaan. De tijd dringt immers voor Hannah’s second year visa en we zijn nu een beetje onze tijd aan het verdoen om langer bij Jeff te blijven. Dus de auto weer vol geladen en op weg naar een nieuw avontuur.

Liefs,